Barbara Wrzesińska
Barbara Wrzesińska w filmie "Struktura kryształu", fot. Jerzy Troszczyński, źródło: Fototeka FN
http://fototeka.fn.org.pl/
Rola w telewizyjnym spektaklu Lucy Crown w reżyserii Andrzeja Łapickiego przyniosła jej Złoty Ekran (1972), a ogromną popularność – występy w kabarecie Olgi Lipińskiej.
Urodziła się 15 stycznia 1938 roku w Warszawie. Studiowała na Wydziale Aktorskim warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (egzamin eksternistyczny zdała w 1960 roku). Aktorka teatrów stołecznych: Współczesnego (1956-1973), Narodowego (1973-1976), Ateneum (1976-1993).
Na ekranie pojawiła się po raz pierwszy – w epizodycznej roli modelki – w Kaloszach szczęścia (1958) Antoniego Bohdziewicza. Pierwszą znaczącą rolę zagrała w tym samym roku w – realizowanej blisko dwa lata – melodramatycznej opowieści Konrada Nałęckiego Dwoje z wielkiej rzeki (1958). Sporym przeżyciem dla młodej aktorki było zagranie Zofki, siostry Rafała Olbromskiego, w Wajdowskiej ekranizacji Popiołów (1965) Stefana Żeromskiego. Siedem lat później trafiła do obsady – jako Maryna – filmowej adaptacji Wesela (1972) Stanisława Wyspiańskiego, dokonanej przez Wajdę.
Najbardziej znaczącą rolą w dorobku Wrzesińskiej wydaje się Anna ze Struktury kryształu (1969) Krzysztofa Zanussiego. Zagrała nauczycielkę z wiejskiej szkoły, żonę młodego fizyka, który nie zdecydował się na błyskotliwą karierę – jak jego przyjaciel – a wybrał spokojną pracę meteorologa, gdzieś „z dala od zgiełku”. Aktorka dobrze czuje się w filmach o tematyce współczesnej, czego dowodem choćby Trzeba zabić tę miłość (1972) Janusza Morgensterna. Udział w tym filmie przyniósł jej nagrodę za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1973). Wrzesińska jest aktorką wszechstronną, nie stroni od ról kostiumowych: Anna Schilling, kuzynka i gospodyni wielkiego astronoma, w Koperniku (1972) Ewy i Czesława Petelskich czy Mania Juliasiewiczowa w Dulskich (1975) są tego najlepszymi przykładami.
Jerzy Armata
