Akademia polskiego filmu

Popularny aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, głównie komediowy. Występuje również w kabarecie, zajmuje się piosenką. Także producent i reżyser. Laureat wielu nagród, m.in.: trzech Złotych Kaczek (1994, 1998, 2004), TeleKamery (1999), Kryształowego Granatu dla najlepszego aktora komediowego na Festiwalu Komedii Polskich w Lubomierzu (2000).

Urodził się 13 czerwca 1962 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1986). Aktor teatrów stołecznych: Ochoty (1983-1992), Sceny Prezentacje (1992), Powszechnego (1992-1993) i Na Woli (2006) oraz Studyjnego w Łodzi (1985-1986, 1988-1989) i im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1994).

Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w drugoplanowej roli w Czarnych Stopach (1986) Waldemara Podgórskiego, ekranizacji młodzieżowej powieści Seweryny Szmaglewskiej. Od epizodycznej – niezwykle dowcipnej – roli niemieckiego kolarza w Deja vu (1989) rozpoczęła się bliska współpraca aktora z Juliuszem Machulskim, czego owocem: Małyszko w V.I.P. (1991), a nade wszystko – tytułowa rola w ekscentrycznych komediach sensacyjnych: Kilerze (1997) i Kiler-ów 2-óch (1999). Drugim reżyserem, specjalizującym się również w kinie gatunkowym, głównie sensacyjnym, ale zdecydowanie odmiennym, bo w tonacji jak najbardziej serio, w którego filmach często się pojawiał, jest Władysław Pasikowski. Rola kaprala Wiadernego w Krollu (1991) przyniosła mu nagrodę aktorską na festiwalu gdyńskim (1991), nie mniej udana – choć niezauważona przez jurorów – była rola podporucznika Morawca w Psach (1992) i Psach 2. Ostatniej krwi (1994). Kolejny reżyser, z którym podjął bliską współpracę, to Maciej Ślesicki, autor Taty (1995), perfekcyjnie zrealizowanej historii ojca walczącego o prawo do wychowania własnej córeczki, która znajduje się pod opieką psychicznie chorej matki, oraz Sary (1997), utrzymanej w konwencji kina akcji opowieści o uczuciu 16-letniej córki gangstera i jej „goryla", Leona-zawodowca, który tutaj z równą perfekcją nie tylko kocha i mierzy z szybkostrzelnych pistoletów, ale również tańczy, śpiewa, recytuje. W obu filmach w role główne wcielił się Bogusław Linda, a jego przyjaciela grał właśnie Pazura, w pierwszym – jako działacz Stowarzyszenia Praw Ojca, w drugim – po prostu jego człowiek.

Warte odnotowania są dwie główne role w filmach Marka Koterskiego: Nic śmiesznego (1995), historii reżysera, któremu życie przeciekło między palcami, wprawdzie zrobił jakąś tam karierę, zbił trochę szmalu, miał liczne kochanki, ale nigdy nie udało mu się urzeczywistnić swych najskrytszych marzeń, oraz Ajlawiu (1999), tym razem o krytyku literackim i jego spóźnionej miłości. Bohater obu opowieści nazywał się Adam Miauczyński.

Najczęściej Pazura pojawia się w komediach Olafa Lubaszenki: był „Synkiem” w Sztosie (1997) i Sztosie 2 (2012), „Fredem” w Chłopaki nie płaczą (2000), „Ramzesem” w E = mc² (2002). Podobne role, ten sam typ humoru. Zdecydowanie natomiast w dorobku aktora wyróżnia się poziomem tytułowy bohater Kariery Nikosia Dyzmy (2002), w której Jacek Bromski przeniósł pamiętnego bohatera książki Dołęgi-Mostowicza w nasze czasy.

Jerzy Armata