Akademia polskiego filmu

Oryginalna indywidualność aktorska Kownackiej sprawia, że każde jej pojawienie na ekranie nie umyka uwagi. (…) Rita w melodramatyczno- sentymentalnej poetyce Trędowatej to postać zaskakująco żywa. Dowcipna, obnażająca kpiną skostnienie arystokratycznych form, jest na ekranie znakomitym kontrapunktem dla romantycznych uniesień innych bohaterów. Kownacka buduje postać wieloznaczną, jej bunt i cynizm to jeszcze jedna poza skrywająca wrażliwość i delikatność. Podobnie skomplikowany psychologicznie wizerunek odnajdujemy w roli więźniarki w Nadzorze, dziewczyny „znającej życie”, lecz tak naprawdę łaknącej ciepła i serdeczności. (…) Kownacka również w komediowym repertuarze teatralnym okazała się niezawodna. Obdarzona naturalną vis comica, potrafi to znakomicie wykorzystać. Tym więc dziwniejsze, że kino nie zaproponowało jej dotąd wiodącej roli komediowej.

Portret na życzenie – Gabriela Kownacka, „Film” 1985, nr 51

Metoda Stelli Adler od lat stosowana jest na świecie. Pracowali według niej Robert de Niro czy Marlon Brando. Nie polega jednak na improwizacji. Aktorzy ( teatralni ) w obecności widza prezentują precyzyjnie skonstruowane przedstawienie, które jest wyrazem głębokiej analizy psychologicznej i próbą budowania napięć między nimi. Improwizacja jest możliwa tylko na etapie prób. Na ile owe improwizacje w spektaklu Imieniny w Teatrze Narodowym miały związek z rozgrzebywaniem własnego „ja”? To nie ma nic wspólnego z psychodramą. Ta metoda jest właśnie po to, by od siebie odpocząć, by uruchomić wyobraźnię, a nie czerpać z „własnych bebechów”. Reżyserka Aleksandra Konieczna uświadomiła mi, że „wyobraźnia to mięsień”. Wyobraźnię należy po prostu ćwiczyć.

Wyobraźnia to mięsień. Gabriela Kownacka w rozmowie z Michałem Smolisem, „Teatr” 2006, nr 11