Akademia polskiego filmu

Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich kompozytorów muzyki filmowej i teatralnej, zdobywca Oscara (2005) za muzykę do Marzyciela (2004) Marca Forstera, twórca i dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Filmu i Muzyki „Transatlantyk” w Poznaniu (od 2016 roku w Łodzi).

Urodził się 29 kwietnia 1953 roku w Koninie. Z wykształcenia – prawnik, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, z zamiłowania – muzyk i kompozytor. Już będąc uczniem konińskiego liceum, pisał muzykę do szkolnych przedstawień, skomponował także hymn szkolny. Przełomem artystycznym okazał się dla Kaczmarka staż w Teatrze Laboratorium Jerzego Grotowskiego. W 1977 roku rozpoczął współpracę z poznańskim Teatrem Ósmego Dnia, tworząc kameralną Orkiestrę Ósmego Dnia. Pięć lat później z tym zespołem nagrał dla chicagowskiej wytwórni Flying Fish Records płytę „Music for the End”.

W 1989 roku zamieszkał w Los Angeles, poświęcając się muzyce filmowej (jest autorem ponad 50 filmowych partytur) oraz teatralnej. W 1993 otrzymał nagrodę nowojorskich krytyków teatralnych Drama Desk za muzykę do spektaklu Joanne Akalaitis „Tis Pity She’s Whore”. W 2004 roku założył Instytut „Rozbitek” zajmujący się działalnością edukacyjną i artystyczną, m.in. organizacją Festiwalu „Transatlantyk”.

Jako kompozytor filmowy zadebiutował muzyką do Cienia (1981) Andrzeja Domalika, interesującej ekranizacji telewizyjnej „Czarnego mnicha” Antoniego Czechowa. Jest także autorem muzyki do Białego małżeństwa (1992) Magdaleny Łazarkiewicz, filmowej adaptacji znanego dramatu Tadeusza Różewicza, a także do ekranizacji Sienkiewiczowskiego Quo vadis (2001), wyreżyserowanej przez Jerzego Kawalerowicza (nominacja do Orła za najlepszą muzykę w 2002 roku) oraz do nominowanego do Oscara dokumentu Anety Kopacz – Joanna (2013). O wiele bardziej efektowny jest jego dorobek międzynarodowy. Spośród filmów zagranicznych z muzyką Jana A.P. Kaczmarka wymienić należy przede wszystkim: Całkowite zaćmienie (1995), Plac Waszyngtona (1997), Trzeci cud (1999) Agnieszki Holland, a także Stracone dusze (2000) Janusza Kamińskiego, Niewierną (2002) Adriana Lyne’a, Marzyciela (2004) Marca Fostera, Dzieci Ireny Sendlerowej (2009) Johna Kenta Harrisona, Mojego przyjaciela Hachiko (2009) Lasse Hällströma, Między światami (2014) Johna Camerona Mitchella.

Jerzy Armata