Akademia polskiego filmu

Wybitny dyrygent, pedagog, pianista i kompozytor utworów orkiestrowych, kameralnych i fortepianowych, także muzyki filmowej.

Urodził się 7 lipca 1921 roku w Rzeszowie – zmarł 31 maja 1998 roku w Warszawie. Studia muzyczne rozpoczął przed wojną w lwowskim konserwatorium, a kontynuował w Rumunii – w Bukareszcie i Timiszoarze (1945). Tam też rozpoczął karierę pianistyczną i dyrygencką. Po powrocie do Polski w 1945 roku założył orkiestrę kameralną Towarzystwa Krzewienia Polskiej Muzyki Ludowej, a dwa lata później – Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Poznańskiej, którą prowadził do 1958 roku. W latach 1961-1967 pełnił funkcję dyrygenta Filharmonii Warszawskiej, a w latach 1978-1982 prowadził Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach.  

Jako kompozytor muzyki filmowej zadebiutował w 1947 roku, pisząc partyturę do lalkowego filmu Zenona Wasilewskiego Za króla Krakusa, uznawanego za pierwszą polską powojenną animację. Jest autorem muzyki do jeszcze kilku znaczących filmów animowanych inspirowanych baśniami, legendami i mitami, zrealizowanych techniką lalkową: Rodowy klejnot (1957) Lidii Hornickiej, Przygoda Sindbada żeglarza (1957), Damon (1958), Bellerofon (1959) oraz Orfeusz i Eurydyka (1959) Edwarda Sturlisa.

Pierwszym – i zarazem najważniejszym – filmem fabularnym z jego muzyką były Zagubione uczucia (1957) Jerzego Zarzyckiego, przejmująca opowieść o opuszczonej przez męża kobiecie, przodującej robotnicy nowohuckiego kombinatu, wychowującej samotnie czwórkę dzieci. Skomponował ponadto muzykę do: polsko-fińskiej Nocy poślubnej (1958) Erika Blomberga, Żołnierza królowej Madagaskaru (1958) i Białego niedźwiedzia (1959) Zarzyckiego.

Prowadził orkiestrę podczas nagrań muzyki do ponad trzydziestu filmów, m.in.: Młodości Chopina (1951) Aleksandra Forda, Świadectwa urodzenia (1961) Stanisława Różewicza, Samsona (1961) Andrzeja Wajdy, Pasażerki (1963) Andrzeja Munka, Potopu (1974) Jerzego Hoffmana.

Jerzy Armata