Andrzej Domalik
Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, scenograf, aktor, pedagog. Urodził się 6 czerwca 1949 roku w Górze Śląskiej. W latach 1969-1972 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1982). Współpracował z Jerzym Antczakiem przy realizacji Nocy i dni (1975), był II reżyserem Pasji (1977) Stanisława Różewicza oraz dwóch filmów Edwarda Żebrowskiego: Szpital Przemienienia (1978) i W biały dzień (1980).
Jako twórca telewizyjny zadebiutował w 1981 roku zainspirowanym Czarnym mnichem Antoniego Czechowa Cieniem, a jako autor pełnometrażowego filmu kinowego – udaną ekranizacją opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Zygfryd, rozgrywającym się w latach trzydziestych ubiegłego wieku wnikliwym studium psychologicznym fascynacji starego profesora młodym cyrkowcem (nagroda za debiut w Gdańsku). Przed wojną toczy się również akcja jego następnego filmu, Schodami w górę, schodami w dół (1988). To adaptacja znanej książki Michała Choromańskiego, poświęconej zakopiańskiej bohemie. Do prozy Iwaszkiewicza powrócił w Nocnych ptakach (1992), ekranizacji opowiadania Stracona noc, a do Czechowa w Łóżku Wierszynina (1997), choć nie jest to adaptacja utworu rosyjskiego dramaturga, a autorska opowieść reżysera, rozgrywająca się w teatrze, gdzie właśnie trwają próby do Trzech sióstr.
Andrzej Domalik jest również autorem kilku filmów dokumentalnych, głównie o tematyce muzycznej, m.in. Nie bój się tego… (1982) o zespole Perfekt oraz Polski jazz (1985), a także reżyserem wielu udanych spektakli teatralnych i telewizyjnych. W latach 1993-2005 był związany ze stołecznym Teatrem Dramatycznym, a od 2011 pełni funkcję dyrektora artystycznego Teatru Ateneum w Warszawie.
Jerzy Armata
Bibliografia
Artykuły:
Domalik A., Nikt nie zna odpowiedzi, „Kino” 1987, nr 2, s.1.
Werner A., Aktorzy nie prowincjonalni, „Kino” 1998, nr 11, s. 36-37.
Zygfryd, „Filmowy Serwis Prasowy” 1986, nr 16-17, s. 15-18.
Wywiady:
Lenar A., Oniryczny świat Brunona Schultza, „Kino” 2002, nr 3, s. 58-59.
Maniewski M., Współczesność: Nigdy jej nie rozumiałem, „Kino” 1998, nr 11, s. 38-40.
Miodek M., Kino to myśl, „Film” 1986, nr 44, s. 19.
Zalewska K., Najważniejsze doświadczenie warsztatowe. (Nocne ptaki), „Reżyser” 1992, nr 12, s. 2.