Anna Romantowska
Zadebiutowała w jednym z filmów moralnego niepokoju, zaraz potem, w słynnym Przesłuchaniu Ryszarda Bugajskiego, zagrała dramatyczną rolę Miry Szajnert – współwięźniarki Antoniny Dziwisz. Jej specjalność to nie polityka jednak, a psychologia.
Bohaterki Romantowskiej wymykają się jednoznacznej, prostej charakterystyce. Łączy je klasa, pewna wrodzona dystynkcja. A można wśród nich znaleźć zarówno „kobietę z towarzystwa”, świadomą własnej wartości, odnoszącą sukcesy (Koniec gry, Dzieci i ryby), mieszczkę z pretensjami (Futro), jak i ciepłą, zagubioną prowincjuszkę, rozkwitającą pod wpływem uczucia. To genialna kreacja zakompleksionej księgowej Marii Narożnej w Statystach Michała Kwiecińskiego (nagroda za rolę drugoplanową na FPFF w Gdyni i Polska Nagroda Filmowa Orzeł).
Zabłysła znowu w drugoplanowej roli matki głównego bohatera w obrazie Mniejsze zło Janusza Morgensterna. Po raz kolejny – u boku Janusza Gajosa – zagrała postać skomplikowaną, nieoczywistą, zaskakującą.
Filmografia (wybór)
-
1979
Kobieta i kobieta
reż. Janusz Dymek, Ryszard Bugajski
-
1982
Przesłuchanie
reż. Ryszard Bugajski
-
1984
Ceremonia pogrzebowa
reż. Jacek Bromski
-
1989
Sztuka kochania
reż. Jacek Bromski
-
1991
Koniec gry
reż. Feliks Falk
-
1992
Mała Apokalipsa (La petite Apocalypse)
reż. Costa-Gavras
-
1994
Śmierć w płytkiej wodzie (Halál sekély vízben)
reż. Imre Gyöngyössy, Barna Kabay
-
1996
Dzieci i ryby
reż. Jacek Bromski
-
2006
Statyści
reż. Michał Kwieciński
-
2007
Futro
reż. Tomasz Drozdowicz
-
2009
Mniejsze zło
reż. Janusz Morgenstern
Cytaty
-
Romantyczna, ale do pewnych granic. Pamięta z przeszłości smaki, zapachy. Przez moment urzeczywistniają się, a potem żegna je bez żalu. (...) Ma logiczny stosunek do melancholii. − Jest jak katar, leczony czy nie, trwa...
Rozwiń