Akademia polskiego filmu

Czas przeszły, czas pięknych kobiet, aurą przypominający Marlenę Dietrich z włosami blond i karminowymi ustami, to domena aktorstwa Marii Pakulnis.  Najbardziej atrakcyjna dla męskiej publiczności, ekspresyjna i niezwykle fotogeniczna (jest ulubioną aktorką operatorów filmowych). Ale jej specjalność, poza czasem i gatunkami, to przede wszystkim postacie kobiet dojrzałych, skomplikowanych wewnętrznie, wnoszących na ekran zmysłowość i erotyczny niepokój – jak Helena Betz, miłosne marzenie Atanazego w Pożegnaniu jesieni (Mariusza Trelińskiego), woltyżerka Maria w Zygfrydzie (Andrzeja Domalika), Renée Bleist w Jeziorze Bodeńskim (Janusza Zaorskiego). Kobiety przez nią kreowane nie są krystaliczne – bywają niepozorne, wulgarne, enigmatyczne, o duszy wampa. Bywają pułapką dla mężczyzn, stąd też niektórzy chcą w niej widzieć wyłącznie polską i nie do końca wykorzystaną artystycznie femme fatale. (...) Jednak Pakulnis, mając 37 lat, na pewno nie pokazała swoich wszystkich umiejętności i na pewno nie dała się zaszufladkować jako aktorka do ról jednego typu, choć femme fatale, kobieta demoniczna, to w historii kina najbardziej zmitologizowane gwiazdy.

 

Jan Słodowski, Maria Pakulnis – piękna i czasem fatalna, „Filmowy Serwis Prasowy″ 1993, nr 11