Akademia polskiego filmu

Obsadzano ją w rolach skrajnie różnych, od służącej Barbarki, zakochanej nieszczęśliwie we własnym panu, w Dolinie Issy, przez poszarzałą, zmęczoną żonę osadzonego w areszcie robotnika w Bez końca, po uwodzicielską Renée Bleist w Jeziorze Bodeńskim. Często grała kobiety fatalne, mające władzę nad zakochanymi w nich mężczyznami – pogrążająca się w nałogu aktorka w Oszołomieniu, demoniczna Hela Bertz w Pożegnaniu jesieni czy tkwiąca w toksycznym uzależnieniu Ewa w Dekalogu, trzy. Równie stylowa jako żona dyrektora prowincjonalnego cyrku w Zygfrydzie (Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego, Złoty Ekran, nagroda na MFF w Taorminie) i jako wspólniczka brawurowego hochsztaplera w Konsulu. Inną twarz, naznaczoną cierpieniem, pokazała w Rozdroże Café i Wiośnie 1941. Siłę jej talentu można podziwiać zwłaszcza w Wiośnie, gdzie nie pada z jej ust ani jedno słowo…