Akademia polskiego filmu

Był głównie aktorem, reżyserem i pedagogiem teatralnym. Pojawił się w zaledwie ośmiu filmach, ale jego rola Michała Rumszy w Zimowym zmierzchu (1956) Stanisława Lenartowicza należy do najciekawszych kreacji w polskim kinie powojennym.

Urodził się 11 lutego 1892 roku w Korytowie koło Żyrardowa – zmarł 15 września 1966 roku w Gnieźnie. Właściwie: Władysław Ziembiński. Studiował w krakowskiej Akademii Handlowej i na historii sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego; jest absolwentem warszawskiej Szkoły Aplikacyjnej (1912). Przed wojną grał na scenach Lublina, Warszawy, Krakowa i Łodzi. W roku 1945 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, a następnie w teatrach: Miejskim w Sosnowcu (1945-1946), Dramatycznym w Krakowie (1946-1949), Powszechnym w Łodzi (1949-1950), Miejskim w Kaliszu (1950-1951), Dramatycznym w Poznaniu (1951-1963). Zajmował się także reżyserią teatralną.

W kinie zadebiutował jeszcze przed wojną, rolą sędziego śledczego w pełnym suspensu, kryminalnym melodramacie Michała Waszyńskiego Rena (1938). Na kolejną rolę – instygatora Tokarskiego – w Podhalu w ogniu (1955) Jana Batorego i Henryka Hechtkopfa, musiał czekać siedemnaście lat. Życiową kreację stworzył w Zimowym zmierzchu (1956) Stanisława Lenartowicza, dramacie psychologicznym – utrzymanym w ekspresjonistycznej poetyce – rozgrywającym się w prowincjonalnym miasteczku, gdzieś na kresach. W żadnej z późniejszych ról nawet nie zbliżył się do tej kreacji, ale nigdy więcej nie dostał już takiej szansy.

Jerzy Armata