Akademia polskiego filmu

Gigant polskiego jazzu. Znakomity kompozytor, pianista, dyrygent oraz publicysta muzyczny. Jako pierwszy polski muzyk jazzowy koncertował w Stanach Zjednoczonych, w 1962 roku grał m.in. ze Stanem Getzem.

Urodził się 23 marca 1933 w Krakowie – zmarł 16 września 1998 w Warszawie. Absolwent muzykologii na Uniwersytecie Jagiellońskim (1957). Jako pianista jazzowy zadebiutował w 1950 roku w legendarnej formacji Melomani. Sześć lat później został  uznany – w ankiecie tygodnika „Przekrój” – najlepszym polskim pianistą. W 1958 roku założył zespół Jazz Believers, z którym debiutował na warszawskim festiwalu Jazz Jamboree (1958). Muzykę Trzaskowskiego, wykonywaną z tym zespołem, można usłyszeć w dokumencie Bogusława  Rybczyńskiego Jazz Camping (1959). Grał z najwybitniejszymi polskimi jazzmanami, m.in. Włodzimierzem Nahornym, Zbigniewem Namysłowskim, Jackiem Ostaszewskim, Tomaszem Stańką, Michałem Urbaniakiem. Od 1974 roku prowadził Orkiestrę Polskiego Radia i Telewizji S-1.

Zajmował się również publicystyką i krytyką muzyczną. Współautor Leksykonu kompozytorów XX wieku , a także redaktor haseł jazzowych Encyklopedii Muzycznej PWM.

Jest kompozytorem utworów fortepianowych, kameralnych i orkiestrowych, także muzyki baletowej, teatralnej i filmowej. Z filmem związał się w 1959 roku, opracowując muzycznie – na motywach piosenki Artie Shaw Moon Ray – ścieżkę dźwiękową Pociągu Jerzego Kawalerowicza. Jako autor muzyki filmowej zadebiutował dwa lata później partyturą do Zuzanny i chłopców (1961) Stanisława Możdżeńskiego. Pojawił się w tym filmie osobiście jako muzyk jazzowy, podobnie jak w Niewinnych czarodziejach (1960) Andrzeja Wajdy oraz Był jazz (1981) Feliksa Falka, fabularnej opowieści zainspirowanej historią słynnych Melomanów, gdzie zagrał samego siebie.

Spośród filmów z kompozycjami Trzaskowskiego na szczególną uwagę zasługują: telewizyjny Rekord świata (1977) Filipa Bajona, a z produkcji kinowych – Walkower (1965) Jerzego Skolimowskiego, Lekarstwo na miłość (1965) Jana Batorego, Wezwanie (1971) Wojciecha Solarza, Dreszcze (1981) Wojciecha Marczewskiego oraz Gwiazda Piołun (1988) Henryka Kluby, gdzie muzyka momentami przejmuje funkcje narracyjne snutej opowieści.

Andrzej Trzaskowski to  „inżynier muzyki, który wszystko musiał sprawdzić od początku do końca z matematyczną dokładnością” – powiedział o nim Jan Ptaszyn Wróblewski przy okazji nagrania płyty Moi pierwsi mistrzowie: Komeda, Kurylewicz, Trzaskowski.  

Jerzy Armata