Akademia polskiego filmu

Autor: Mieczysław Berman, źródło: Gapla FN

„Zwykło się uważać, że polski film socrealistyczny nie doczekał się żadnych arcydzieł, że było to kino przede wszystkim polityczne, propagandowe i w związku z tym nie warto się tym zajmować. (…) W znacznej mierze jest to prawda, tzn. z całą pewnością polski socrealizm filmowy, polskie kino stalinowskie, kino pierwszej połowy lat 50. było nastawione na propagandę. (…) Nie oznacza to jednak, że nie możemy dostrzec w socrealizmie żadnych filmów, które zasługują na uwagę jako filmy po prostu, a nie ze względu na ich realizację politycznych zobowiązań. Z jednej strony są to filmy rozrywkowe (…) Z drugiej strony są obrazy, które mają artystyczne ambicje. (…) Za najwybitniejsze filmy tego okresu uważam Celulozę i Pod gwiazdą frygijską Jerzego Kawalerowicza.” – fragment wypowiedzi prof. Piotra Zwierzchowskiego. Całość wypowiedzi poniżej.

Ludwik Benoit, fot. Mieczysław Biełous, źródło: Fototeka FN

“Film powstał na podstawie powieście Pamiętka z celulozy, ale jego tytuł brzmi po prostu Celuloza. Upodobanie w czasach socrealistycznych do takich tytułów przemysłowych było po prostu powalające. Pamiętam dom wczasowy w Kołobrzegu, który nazywał się Węgiel brunatny.” – powiedział satyryk Michał Ogórek.

“Znakomitym atutem filmowej Pamiątki z Celulozy było dobre aktorstwo. Niemal wszystkie kreacje odbiegały od panującej w ówczesnym filmie polskim maniery gry teatralnej. W roli Szczęsnego Józef Nowak stworzył niezwykle sugestywną postać; stworzył właściwie typ proletariackiego działacza. O sukcesie Nowaka świadczy choćby fakt wielokrotnego angażowania tego aktora do podobnych ról bohaterów proletariackich w kinie i w telewizji.” – napisał Zygmunt Machwitz. Cały artykuł znajduje się TUTAJ.

Teresa Szmigielówna, Józef Nowak, fot. Mieczysław Biełous, źródło: Fototeka FN

Wróć