Akademia polskiego filmu

 „Najchętniej zagrałabym w komedii lub melodramacie”, „Unikam desperackich kroków”, „Każdy ma prawo decydować o sobie”, „Nie można żyć na brudno…”, „Przeżyć wiele istnień” , „Lubię grać wszędzie”, „Potrafię wykazać hart ducha”, „Nie jestem drapieżnikiem” – oto tytuły kilku wywiadów udzielonych przez aktorkę, które dobrze definiują jej osobowość.

Urodziła się 18 lutego 1971 w Warszawie. Absolwentka Wydziału Aktorskiego stołecznej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1994). Do roku 2000 grała w Ateneum, a następnie w warszawskim Teatrze Powszechnym. Laureatka wielu prestiżowych nagród, m.in.: im. Tadeusza Łomnickiego (1995), Feliksa Warszawskiego (1999), im. Aleksandra Zelwerowicza (2000). Ogromną popularność przyniósł jej udział w serialu M jak miłość (2001-2013).

Tuż po ukończeniu szkoły teatralnej zagrała główną rolę – żony – w Łagodnej (1995) Mariusza Trelińskiego, efektownej ekranizacji znakomitego opowiadania Fiodora Dostojewskiego. Jest upalna noc. W ciemnym pokoju nad zwłokami pięknej dziewczyny czuwa mężczyzna. Przed jego oczyma przesuwają się wspomnienia – niezapomniana chwila, gdy ją ujrzał po raz pierwszy, obrzydliwy moment, gdy kupił ją od starych ciotek... W rolę męża wcielił się Janusz Gajos. Debiutantka i doświadczony aktor stworzyli tu fascynujący duet. Rola „Łagodnej” przyniosła Ostałowskiej nagrody na festiwalach w Moskwie i Rydze (1997).

Kolejne trofea aktorskie dostała za kreacje w: Daleko od okna (2000) Jana Jakuba Kolskiego, gdzie reżyser po raz pierwszy mówi „cudzym” głosem, ekranizując opowiadanie Hanny Krall o bezdzietnym małżeństwie ukrywającym w czasie wojny w swoim domu żydowską dziewczynę, oraz w Warszawie (2003) Dariusza Gajewskiego, historii jednego dnia w stolicy, którego bohaterów mijających się wzajemnie połączy dopiero pod wieczór pewne dramatyczne wydarzenie.  Rolę Reginy Lilienstern w filmie Kolskiego uhonorowano statuetką Orła za najlepszą rolę pierwszoplanową (2000), a rolę Wiktorii w filmie Gajewskiego – nagrodą w Gdyni (2003) oraz Orłem (2004) za najlepszą rolę drugoplanową.

Z innych dokonań aktorskich Ostałowskiej na szczególną uwagę zasługują niezwykle interesujące kreacje w: Historiach miłosnych (1997) Jerzego Stuhra, gdzie zagrała zakochaną w adiunkcie studentkę, oraz Wojaczku (1999) Lecha Majewskiego, gdzie wcieliła się w narzeczoną poety, a także w 33 scenach z życia (2008) Małgorzaty Szumowskiej, w których dubbingowała występującą w roli głównej Julię Jentsch.

Jerzy Armata