Akademia polskiego filmu

Film Lecha Majewskiego stanowi luźną rekonstrukcję ostatnich dni Rafała Wojaczka, „poety przeklętego”, który w 1971 roku we Wrocławiu popełnił samobójstwo w wieku 26 lat. Czarno-biały film składa się z kilkunastu sekwencji odtwarzających duszną, beznadziejną atmosferę końca lat 60.
w małym śląskim miasteczku – Mikołowie. Bunt poety przeciwko rzeczywistości wyraża się
w autodestrukcji. Już pierwsza scena, kiedy wychodzi przez szybę z restauracji, mówi widzowi wszystko o ekstremalnym sposobie życia bohatera. Wojaczek próbuje otruć się gazem, jednak powrót ojca do domu udaremnia jego zamiar. Idzie na cmentarz, gdzie spoczywa jego siostra (zmarła w wieku 6 lat), kładzie się do świeżo wykopanego grobu i prosi grabarza, żeby go zasypał. Odwiedza szpital, gdzie pracuje jego narzeczona Teresa. W trakcie miłosnego zbliżenia Rafał recytuje wiersz. Akt erotyczny i akt twórczy stanowi dla niego jedność. Podczas wizyty u poety i alkoholika Wiktora, Rafał zlizuje z przyjacielem wódkę wprost z podłogi, bo stłukła się butelka. Na wieczorku poetyckim poznaje sławnych już poetów – Edwarda Stachurę i Ryszarda „Brunona” Milczewskiego. Kiedy po kolejnym „wychodzeniu przez szybę" trafia do szpitala, mówi Teresie, że nie chce jej dłużej zadręczać. Wkrótce potem bierze śmiertelną dawkę środków nasennych.

Film Lecha Majewskiego fascynuje spójną wizją plastyczną i grą odtwórców głównych ról.
W filmie wystąpiło wiele osób znających Wojaczka osobiście (brat Andrzej Wojaczek, Teresa Ziomber – wielka miłość poety, Andrzej Styczeń – przyjaciel). Wojaczka gra nie aktor zawodowy, a Krzysztof Siwczyk, poeta. Dramat poety rozgrywa się na tle obrazu beznadziejnej rzeczywistości PRL-u, odtworzonej z dbałością o szczegóły. Twórcy chcieli zbliżyć się do tajemnicy niezwykłej osobowości
i samobójczej śmierci artysty.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996