Akademia polskiego filmu

Gwiazda komedii, farsy i wodewilu. Urodzona 26 listopada 1904 w Toruniu, zmarła w Warszawie 1 lipca 1994. Ukończyła toruńską szkołę baletową, a po dwóch sezonach w tutejszym Teatrze Miejskim wyjechała do Paryża, gdzie doskonaliła warsztat tancerki. Po tournée baletowym we Francji i Włoszech powróciła do Torunia, a stąd wyjechała do Bydgoszczy i Poznania. Sukcesy w teatrach poznańskich otworzyły jej drogę do warszawskiej kariery, a tu już szybko upomniał się o nią film. Pierwszy raz pojawiła się na ekranie w roli tancerki Lulu w Kochaj tylko mnie Marty Flantz (1935), a po kilku mniejszych zadaniach u Michała Waszyńskiego i Leona Trystana (m.in. u boku Adolfa Dymszy) dostała większą rolę Jadzi w adaptacji Strasznego dworu autorstwa Leonarda Buczkowskiego. Szybko zaczęła grać role pierwszoplanowe, jak w komedii pomyłek Dwa dni w raju Leona Trystana, zachwycając widownię i krytyków energią, temperamentem i autentyzmem. Chwalono jej stale rozwijany warsztat, który zaprezentowała również w bardziej dramatycznej roli w Królowej przedmieścia. Nic dziwnego, że znalazła się w składankowej Paradzie gwiazd Warszawy z 1937 roku, choć najlepsze filmy właśnie powstawały albo były jeszcze przed nią. W zrealizowanych w trzech ostatnich przedwojennych latach Piętro wyżej, Paweł i Gaweł, Robert i Bertrand pokazała pełnię swojego talentu, a słynną Zapomnianą melodię trudno byłoby sobie wyobrazić bez jej udziału.

Uczestniczka Powstania Warszawskiego, wywieziona do obozu Gross-Lubars a potem Oberlangen, wróciła do kraju w listopadzie 1946. Występowała w krakowskim teatrze 7 Kotów i w łódzkiej Osie a od 1948 do emerytury w 1962 – w warszawskiej Syrenie.  Na ekrany kinowe wróciła dopiero w latach 60. w kilku filmach Janusza Nasfetera. Była też matką bliźniaków, co ukradli księżyc, w filmie Jana Batorego.

Magda Sendecka