Paweł i Gaweł  [1938]

Paweł i Gaweł

rok produkcji:

1938

premiera:

15 IX 1938

czas trwania:

82 min

Reżyseria:

Mieczysław Krawicz

Scenariusz:

Napoleon Sądek, Jan Fethke, Ludwik Starski

Zdjęcia:

Stanisław Lipiński

Obsada:

Adolf Dymsza [Gaweł], Eugeniusz Bodo [Paweł], Helena Grossówna [Violetta], Józef Orwid [Hubert, impresario Violetty], Ludwik Sempoliński [żigolak], Tadeusz Fijewski [Stefek, pracownik Pawła], Halina Doree [Anielcia, córka gospodyni], Karol Dorwski [reporter], Halina Łapińska [garderobiana], Zofia Mellerowicz [gospodyni]

Montaż:

Zbigniew Gniazdowski

Muzyka:

Henryk Wars

Scenografia:

Stefan Norris

Produkcja:

Rex-Film

Kierownictwo produkcji :

Józef Rosen

O filmie

Paweł, konstruktor rewelacyjnego odbiornika radiowego, ma kłopoty, bo nie może znaleźć nikogo, kto podjąłby się produkcji jego wspaniałego wynalazku. Natomiast Violetta ma kłopoty, bo choć jest panną na wydaniu, musi udawać cudowne dziecko. Jako dorosła skrzypaczka nie ściągnęłaby na koncerty tak licznej publiczności, a pieniądze są jej potrzebne na spłacenie rodzinnych długów.

Violetta zakochuje się w Pawle, który jednak początkowo nie zwraca na nią uwagi, wszak jest ona tylko dzieckiem... Kiedy jednak objawi mu się w pełnej, dorosłej krasie, straci dla niej głowę. Mimo rozlicznych przeszkód, nieporozumień i zbiegów okoliczności wynalazek Pawła wzbudzi w końcu zainteresowanie,
a młodzi znajdą drogę na ślubny kobierzec.



www.filmpolski.pl

Artykuły

Cytaty

  • Myliłby się, kto by przypuszczał, że film ten jest rozprowadzeniem popularnej bajeczki Fredry, opowiadanej przez Pana Jowialskiego.
    Z bajeczki wzięto jedynie tytuł i plan sytuacyjny, wyjaśniony w dwu pierwszych wierszach...

  • Cechą charakterystyczną polskiej komedii filmowej, i to we wszystkich jej odmianach, był brak oryginalności. (…) Na czymże więc polegał przymiotnik „polski” w odniesieniu do komedii? Jedynym momentem...

    Rozwiń
  • Ciekawą postacią w świecie filmowym był Eugeniusz Bodo. Posiadał on twarz o niezbyt regularnych rysach, przyciężką sylwetkę. (…) Był pozbawiony naturalnego wdzięku, mający raczej warunki do ról charakterystycznych...

Bibliografia