Akademia polskiego filmu

Przemknął przez ekran już w 1953 w Piątce z ulicy Barskiej Kawalerowicza, ale ten epizod nie zasłużył nawet na odnotowanie w napisach końcowych. Za debiut ekranowy Chamca uznać zatem trzeba rolę Piotra, przyjaciela głównego bohatera w Złocie Wojciecha Jerzego Hasa. Takie postaci – bohaterów drugoplanowych: mężów – jak w noweli Jana Rybkowskiego Nauczycielka w składankowych Spóźnionych przechodniach – czy znaczących przyjaciół, grał wielokrotnie w późniejszej karierze. Szybko zaczęto go obsadzać w rolach żołnierzy. Różnej zresztą narodowości i opcji politycznych. W Barwach walki Passendorfera był zastępcą dowódcy oddziału Armii Ludowej. W sławiącym berlingowską I Armię Wojska Polskiego dyptyku tegoż reżysera (Kierunek Berlin, Ostatnie dni) – porucznikiem oddziału zwiadowczego. Co nie przeszkodziło masowej widowni kojarzyć go z rolą jednego z oficerów SS w Stawce większej niż życie czy z podobną rolą w serialu Czterej pancerni i pies.

W dramatach wojennych grał też cywilów, zaplątanych w akcję wbrew własnej woli, jak niedoszły lekarz w Weekendzie z dziewczyną Janusza Nasfetera.

Mocna sylwetka, niski głęboki głos, zdecydowane gesty zwiastujące silny charakter predestynowały go do ról dyrektorów (Walkower Skolimowskiego), generałów, przywódców politycznych (Paderewski w Polonia Restituta Poręby), prokuratorów (Niedziela sprawiedliwości Passendorfera, To ja zabiłem Lenartowicza). Szczytowym osiągnięciem tego typu był tytułowy Kazimierz Wielki w superprodukcji Ewy i Czesława Petelskich. U nich zagrał też poetę, radcę ambasady w Delhi w Kamiennych tablicach wg powieści Wojciecha Żukrowskiego, jednak w roli amanta wypadł raczej sztywno, podobnie jak jego partnerka Laura Łącz. Niezbyt udał się też powrót do filmu długo milczącego Edwarda Skórzewskiego, telewizyjny Romeo i Julia z Saskiej Kępy, gdzie Chamiec zagrał malarza-kloszarda. Wyjątkową postacią – ciepłą, pogodzoną z losem, afirmującą życie – jest Dziad w Gwiezdnym pyle Andrzeja Kondratiuka. Chamiec został doceniony za tę rolę przez krytykę i publiczność, i uhonorowany (wespół z Igą Cembrzyńską, ekranową partnerką) Złotym Ekranem.

Grywał czarne charaktery, ludzi cynicznych, karierowiczów (Martwa fala Lenartowicza) i oschłych służbistów. Zagrał w kilkudziesięciu spektalach Teatru Telewizji i Teatru Sensacji a także w licznych słuchowiskach radiowych.

Urodzony 2 lutego 1930 w Andrudze k. Włodzimierza Wołyńskiego (dzisiejsza Ukraina), zmarł 11 października 2001 w Warszawie. Zadebiutował w 1949 roku w lubelskiej Operetce, ekstrenistyczny egzamin aktorski zdał w roku 1954. Grywał w teatrach Szczecina, Kalisza, Krakowa, Łodzi, wreszcie Warszawy.

Magda Sendecka