Akademia polskiego filmu

Był aktorem charakterystycznym, mistrzem drugiego planu, choć Andrzej Kondratiuk obsadzał go w rolach głównych, i okazały się one szczytem jego filmowej kariery.

Urodził się 18 lipca 1920 roku w Wołkowysku – zmarł 4 listopada 1992 roku w Łodzi. Absolwent gdańskiego Studia Aktorskiego Galla (1946). Debiutował na deskach gdańskiego Teatru Wybrzeże (1946-1948), a następnie związał się z teatrami: Polskim w Poznaniu (1948-1949), Dramatycznym we Wrocławiu (1949-1955), Dramatycznym w Szczecinie (1955-1957), którego był dyrektorem naczelnym i artystycznym oraz placówkami łódzkimi – im. Stefana Jaracza (1957-1959) i Nowym (1959-1991).

W filmie zadebiutował w 1950 roku drugoplanową rolą rzeźbiarza w Warszawskiej premierze Jana Rybkowskiego. Już w następnym roku Jerzy Kawalerowicz i Kazimierz Sumerski obsadzili go w jednej z głównych ról w swym debiutanckim – inspirowanym neorealistyczną poetyką – filmie Gromada, wyróżnionym w Karlowych Warach za „realistyczne ukazanie walki klas na wsi”. Benoit pojawił się także w kolejnych filmach Kawalerowicza – Celuloza (1953) i Pod gwiazdą frygijską (1954), będących ekranizacją Pamiątki z Celulozy Igora Newerlego, a także w Piątce z ulicy Barskiej Aleksandra Forda oraz Pokoleniu (1954) Andrzeja Wajdy, stając się aktorem powszechnie rozpoznawalnym, choć dużą popularność przyniosła mu dopiero rola kasiarza w przebojowej – pełnej surrealistycznego i purnonsensowego humoru – komedii Tadeusza Chmielewskiego Ewa chce spać (1957). Wystąpił w blisko stu filmach oraz serialach telewizyjnych, utrzymanych zarówno w tonacji komediowej, jak i dramatycznej, wcielając się w postaci przestępców, jak i ich ofiary, artystów, ale i zwykłych, szarych ludzi, zaś niekiedy i w przedstawicieli władzy oraz jej funkcjonariuszy – dyrektora, sędziego, komisarza, księdza czy… kata.

Życiowe rola zagrał w dwóch telewizyjnych filmach Andrzeja Kondratiuka: Big Bang (1986) – w pełnej humoru, ale i życiowej refleksji opowiastce, rozgrywającej się w jednej z mazowieckich wsi, w której wylądowało UFO , stworzył kapitalny duet z Zofią Merle, a w Mlecznej drodze (1990), słodko-gorzkiej wariacji inspirowanej mitem Fausta – z Igą Cembrzyńską. Młodsi kinomani pamiętają go z użyczenia głosu Dominikowi, tytułowemu bohaterowi animowanego filmu Witolda Giersza Proszę słonia (1978).

Jerzy Armata