Akademia polskiego filmu

Aktor filmowy, teatralny i telewizyjny. Urodzony 8 czerwca 1946 roku w Łodzi, debiutował jako dwunastolatek w Wolnym mieście Stanisława Różewicza. Grywał wówczas także mniejsze role w spektaklach Teatru Telewizji. Absolwent warszawskiej PWST (1968). Znany nie tylko z filmu i teatru, ale też z kabaretu Pod Egidą Jana Pietrzaka i Kabareciku Olgi Lipińskiej, gdzie stworzył autoironiczną postać cynicznego Pana Piotrusia. W latach 80. wydał dwie płyty z muzyką disco pod pseudonimem Franek Kimono.

Zaczynał od ciekawych ról drugoplanowych – jako lekarz w Ocaleniu Edwarda Żebrowskiego (nagroda w Łagowie za drugoplanową rolę męską), Horn w Ziemi obiecanej Andrzeja Wajdy, Wiktor, brat tytułowego bohatera, w Doktorze Judymie Włodzimierza Haupego, porucznik Anton w Particie na instrument drewniany Janusza Zaorskiego. Interesującą postać męża głównej bohaterki stworzył też
u Krzysztofa Zanussiego w Bilansie kwartalnym.

Jego największe sukcesy artystyczne wiążą się z rozkwitem kina moralnego niepokoju, a najbardziej wyrazistą, sztandarową dla tego nurtu postać nonkonformisty Witka zagrał w Kung-fu Janusza Kijowskiego. Jako czarny charakter był oponentem Gustawa Holoubka w Pokoju z widokiem na morze Janusza Zaorskiego. Pogłębioną psychologicznie rolę zaproponował mu Andrzej Kostenko w Sam na sam, gdzie partnerował Jadwidze Jankowskiej.

W latach 80. powoli przechodził do kina rozrywkowego, co niekoniecznie wiązało się z obniżeniem poziomu, jak w brawurowym Barytonie Janusza Zaorskiego według scenariusza Feliksa Falka. Tu, podobnie jak w filmach Janusza Rzeszewskiego (Halo Szpicbródka…, Miłość ci wszystko wybaczy, Lata dwudzieste… lata trzydzieste…), Fronczewski dał się poznać jako aktor obdarzony niezwykłym wyczuciem stylu. W odnalezieniu się w repertuarze rozrywkowym pomógł mu niewątpliwie charakterystyczny głęboki głos i umiejętności estradowe. Duże role dramatyczne powierzał mu Wiesław Saniewski (Dotknięci, Obcy musi fruwać).

Ogromną popularność przyniosła mu rola Pana Kleksa w cyklu Krzysztofa Gradowskiego według powieści dla dzieci Jana Brzechwy. Fronczewski jest też świetnym aktorem dubbingu – podkłada głos w filmach i grach komputerowych. W jego dorobku są też słuchowiska radiowe. Bywa również
lektorem w filmach dokumentalnych.

Wachlarz jego wcieleń jest bardzo szeroki: wśród ponad siedemdziesięciu ról filmowych są postaci szlachetnych idealistów i łajdaków, mafiosów i lekarzy, cenzorów, aparatczyków partyjnych
i arystokratów, bezczelnych cwaniaków obdarzonych nieodpartym wdziękiem (Konsul Mirosława Borka), a także artystów (Łóżko Wierszynina Andrzeja Domalika – nominacja do Polskiej Nagrody Filmowej Orzeł za rolę główną).

Zagrał w ponad stu spektaklach Teatru Telewizji.

Jako aktor teatralny występował w teatrach: Narodowym (1968-969), Współczesnym (1969-1973), Dramatycznym (1973-1983) i Studio (1984-1987). Od 1991 związany z teatrem Ateneum, grywa też
w teatrach prywatnych.

Magda Sendecka