Akademia polskiego filmu

„Podejmując tę decyzję, miałem blade pojęcie o aktorstwie. Jeśli już, to interesowała mnie raczej poezja. Do szkoły teatralnej zdawałem za namową przyjaciół, chyba dla sprawdzenia siebie. Rodzice nic nie wiedzieli aż do ostatniego etapu egzaminów, jednocześnie zdawałem bowiem na Wydział Lekarski Śląskiej Akademii Medycznej. I dostałem się!” – wyznał w 2007 roku w wywiadzie dla „Dziennika Zachodniego”.

Urodził się 2 stycznia 1955 roku w Zabrzu. Jest absolwentem Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (1977). Jeszcze podczas studiów zadebiutował na deskach krakowskiego Starego Teatru (1976), w którym pracował – jako aktor i reżyser – w latach 1977-1990, a następnie – w latach 1990-1996 – pełnił funkcję jego dyrektora naczelnego i artystycznego. Jako reżyser współpracował także z warszawskim Teatrem Narodowym. Od 2007 roku piastuje stanowisko dyrektora artystycznego Teatru Śląskiego w Katowicach.

Na ekranie pojawił się po raz pierwszy w epizodycznej roli w Spirali (1978) Krzysztofa Zanussiego. W filmach tego reżysera grywał najczęściej, występując m.in. w Stanie posiadania (1989), Życiu za życie. Maksymilian Kolbe (1990), Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową (2000), Rewizyta (2009). Znakomitą kreację, która przyniosła mu nagrodę na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”, stworzył w Constansie (1980), wcielając się w Witka, młodego chłopaka, który po ukończeniu szkoły średniej i odsłużeniu wojska zaczyna wchodzić w samodzielne, dorosłe życie. Pracuje i studiuje. Starając się żyć w zgodzie z podstawowymi wartościami, nie może sobie znaleźć miejsca w zakłamanej polskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych.

Rok wcześniej zagrał również chłopaka o imieniu Witek, przyjaciela tytułowego bohatera w Amatorze (1979) Krzysztofa Kieślowskiego. Ta kreacja została uhonorowana Złotą Kamerą, nagrodą tygodnika „Film” (1980) za najlepszy debiut aktorski. Z pozostałych ról filmowych Bradeckiego na szczególną uwagę zasługuje postać Stefana Budnego, protagonisty Wielkiego biegu (1981) Jerzego Domaradzkiego, przejmującej opowieści o wielkiej manipulacji w służbie propagandy. Chłopak bierze udział w rozgrywanym w 1952 roku Biegu Pokoju, mając nadzieję, że na mecie wręczy list samemu Bierutowi z prośbą o pomoc w sprawie niewinnie oskarżonego ojca.

Pomimo tych interesujących ról Bradecki przedkłada teatr nad film. Na łamach „Gazety Wyborczej” (2010) wyznał: „Aktor żyje tak naprawdę w teatrze. W filmie zawsze jestem tylko narzędziem w gromadzie innych ludzi – scenarzysty, reżysera, operatora czy montażysty. Aktor filmowy efekt swojej pracy widzi dopiero na ekranie, podczas gdy w teatrze jest zupełnie inaczej – spektakl się nie zacznie, gdy aktora nie ma na scenie”.

Jerzy Armata