Akademia polskiego filmu

Syn aktora, Edwarda Szupelaka-Glińskiego, urodził się 10 maja 1921 roku w Astrachaniu, zmarł 8 lipca 2008 w Warszawie. Wykształcenie aktorskie zdobył w czasie II wojny światowej w konspiracyjnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Tuż po wojnie debiutował na deskach Teatru Miniatur Syrena w Łodzi. Związany później z teatrami warszawskimi: Polskim, Komedią i Narodowym.

W filmie debiutował rolą tytułową w Sprawie pilota Maresza Leonarda Buczkowskiego. Na początku kariery często obsadzany w rolach mundurowych: Zadra w Kanale Andrzeja Wajdy, Grabiński w Orle Leonarda Buczkowskiego. Szybko poznano się na jego wielkich możliwościach i kolejne propozycje były bardziej urozmaicone. Grywał w komediach (Jutro premiera Janusza Morgensterna), ale ze względu na warunki zewnętrzne: wysoki, postawny, elegancki, o niskim łagodnym głosie – częściej stawiano przed nim wyzwania aktorskie o tonacji tragicznej (Echo Stanisława Różewicza). Od lat sześćdziesiątych grał w spektaklach Teatru Telewizji, także dla dzieci (Bromba i inni, Szelmostwa lisa Witalisa Macieja Wojtyszki). Działał także w warszawskich kabaretach. Wykładał w PWST w Warszawie.

Ostatnią rolą filmową Wieńczysława Glińskiego był występ w Jeszcze nie wieczór Jacka Bławuta, gdzie zagrał samego siebie, emerytowanego aktora w domu spokojnej starości.

Każda jego rola opierała się na wyważonym, spokojnym prowadzeniu postaci, głebokiej introspekcji. Jego postacie zachowywały godność, nawet w obliczu tragedii. Kreował bohaterów z klasą, inteligentnych, postaci nieoczywiste i złożone.

Nagrodzony w Moskwie za rolę w Orle Leonarda Buczkowskiego a w Karlowych Warach za Echo Stanisława Różewicza.

Artur Majer