Artykuły

„Słownik filmu”, red. Rafał Syska, Krakowskie Wydawnictwo Naukowe, Kraków 2010

 

Taśma filmowa

Jarosław Twardosz

 

 

Taśma filmowa - wstęga materiału światłoczułego posiadająca jedno- lub dwustronną perforację ułatwiającą jej przesuwanie w kamerze lub projektorze. Służy do zapisu obrazu ewentualnie również dźwięku filmowego. Może być czarno-biała lub kolorowa. Składa się z cienkiego przezroczystego podłoża (początkowo były to łatwopalne błony nitrocelulozowe, od lat 20. XX w. używano bezpieczniejszych błon wykonanych z octanu celulozy, a w latach 50. celuloid został zastąpiony materiałem powstałym na bazie trójoctanu celulozy, tzw. taśmy „aceto”) i światłoczułej emulsji, którą tworzą chlorowcowe sole srebra (kryształki srebra) zatopione w roztworze żelatyny.

Podstawowe parametry taśmy filmowej to: światłoczułość, podawana wg norm PN, DIN, ISO, a najczęściej ASA (np. taśma o światłoczułości 200 ASA jest dwukrotnie czulsza od oznaczonej czułością 100 ASA); barwoczułość (pierwotnie stosowano taśmę ortochromatyczną nieczułą na żółć i czerwień, od połowy lat 20. została zastąpiona taśmą panchromatyczną czułą na cały zakres widzialnego światła); kontrastowość, nazywana również gradacją lub twardością; oraz ziarnistość. Istnieją pewne zależności między powyższymi parametrami, np. wraz ze wzrostem światłoczułości taśmy rośnie również jej ziarnistość widoczna głównie przy dużych powiększeniach obrazu. Taśmy filmowe posiadają znormalizowane wymiary: 70 mm (używane także do realizacji filmów w systemie IMAX), 35 mm, 16 mm i format wyłącznie amatorski - 8 mm lub super 8. Najbardziej popularną, używaną do dzisiaj jest taśma o szerokości 35 mm, na której zrealizowano zdecydowaną większość filmów fabularnych.

J.T.

Wróć do poprzedniej strony

Wybrane wideo

  • O PROGRAMIE APF, dr Rafał Marszałek
  • POLSKIE KINO POWOJENNE, dr Rafał Marszałek
  • Początki kina na ziemiach polskich
kanał na YouTube

Wybrane artykuły