Wrony  [1994]

Wrony

rok produkcji:

1994

premiera:

6 I 1995

czas trwania:

103 min

Reżyseria:

Dorota Kędzierzawska

Scenariusz:

Dorota Kędzierzawska

Zdjęcia:

Arthur Reinhart

Obsada:

Karolina Ostrożna [Wrona], Katarzyna Szczepanik [Maleństwo], Anna Prucnal [nauczycielka WF-u], Małgorzata Hajewska [matka Wrony], Ewa Bukowska [matka Maleństwa], Krzysztof Grabarczyk [ojciec Maleństwa], Agnieszka Pilaszewska [matka Piotrusia], Antoni Majak [starszy pan], Paul Verkade [cudzoziemiec], Bartłomiej Topa [policjant], Marek Bukowski [pan młody], Katarzyna Gajewska [Piekareczka], Kazimierz Rabski [mężczyzna]

Montaż:

Dorota Kędzierzawska, Arthur Reinhart

Muzyka:

Włodzimierz Pawlik

Scenografia:

Magdalena Kujszczyk

Produkcja:

Studio Filmowe (dawniej Zespół Filmowy) „Oko” , Telewizja Polska

Kierownictwo produkcji :

Paweł Rakowski

Nagrody:

  • Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 1994: Nagroda Specjalna Jury, Złoty Klakier - nagroda Radia Gdańsk dla najdłużej oklaskiwanego filmu, Nagroda Dziennikarzy, nagroda „Non Stop Servis” dla Arthura Reinharta
  • Don Kichot 1994
  • Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage 1994: Złota Żaba
    w konkursie głównym dla Arthura Reinharta
  • MFF dla Dzieci i Młodzieży Bellinzona (Szwajcaria) 1994: Grand Prix Bronze
  • MFF Komediowych Vevey (Szwajcaria) 1994: Nagroda Charlie Chaplin
  • MFF Cannes (Francja) 1994: Coup de Coeur
  • Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1995: Dyplom Stowarzyszenia Filmowców Polskich
  • Międzynarodowy Festiwal Filmów Młodego Widza „Ale Kino!" Poznań 1996: Złote Koziołki, Poznańskie Koziołki dla najlepszego filmu aktorskiego, za reżyserię, zdjęcia, muzykę, za rolę dla Karoliny Ostrożnej oraz za rolę dla Katarzyny Szczepanik, nagroda CIFEJ (Międzynarodowe Centrum Filmu dla Dzieci i Młodzieży); Nagroda Jury Dziecięcego Marcin za najlepszą rolę dziecięcą dla Katarzyny Szczepanik

O filmie

Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna. Karmi ją, kąpie, przebiera. Maleństwo śmiechem reaguje na gniew Wrony. Jest przyzwyczajone do czułości i nie rozumie agresywnych zachowań. Obie dziewczynki idą w świat. Wieczór spędzają na starej łodzi. Rozpieszczone Maleństwo prosi Wronę, aby śpiewała mu piosenki i kołysała do snu. Nocą Wrona oddaje śpiące dziecko rodzicom. Sama wraca do pustego domu. Nadchodzi matka. Wrona prosi, aby ją przytuliła.

Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki. Popołudnie spędzone z pogodnym, ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.



Joanna Piątek, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996