Wrony [1994]
rok produkcji:
- 1994
premiera:
- 6 I 1995
czas trwania:
- 103 min
Reżyseria:
- Dorota Kędzierzawska
Scenariusz:
- Dorota Kędzierzawska
Zdjęcia:
- Arthur Reinhart
Obsada:
- Karolina Ostrożna [Wrona], Katarzyna Szczepanik [Maleństwo], Anna Prucnal [nauczycielka WF-u], Małgorzata Hajewska [matka Wrony], Ewa Bukowska [matka Maleństwa], Krzysztof Grabarczyk [ojciec Maleństwa], Agnieszka Pilaszewska [matka Piotrusia], Antoni Majak [starszy pan], Paul Verkade [cudzoziemiec], Bartłomiej Topa [policjant], Marek Bukowski [pan młody], Katarzyna Gajewska [Piekareczka], Kazimierz Rabski [mężczyzna]
Montaż:
- Dorota Kędzierzawska, Arthur Reinhart
Muzyka:
- Włodzimierz Pawlik
Scenografia:
- Magdalena Kujszczyk
Produkcja:
- Studio Filmowe (dawniej Zespół Filmowy) „Oko” , Telewizja Polska
Kierownictwo produkcji :
- Paweł Rakowski
Nagrody:
-
- Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 1994: Nagroda Specjalna Jury, Złoty Klakier - nagroda Radia Gdańsk dla najdłużej oklaskiwanego filmu, Nagroda Dziennikarzy, nagroda „Non Stop Servis” dla Arthura Reinharta
- Don Kichot 1994
- Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage 1994: Złota Żaba
w konkursie głównym dla Arthura Reinharta - MFF dla Dzieci i Młodzieży Bellinzona (Szwajcaria) 1994: Grand Prix Bronze
- MFF Komediowych Vevey (Szwajcaria) 1994: Nagroda Charlie Chaplin
- MFF Cannes (Francja) 1994: Coup de Coeur
- Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1995: Dyplom Stowarzyszenia Filmowców Polskich
- Międzynarodowy Festiwal Filmów Młodego Widza „Ale Kino!" Poznań 1996: Złote Koziołki, Poznańskie Koziołki dla najlepszego filmu aktorskiego, za reżyserię, zdjęcia, muzykę, za rolę dla Karoliny Ostrożnej oraz za rolę dla Katarzyny Szczepanik, nagroda CIFEJ (Międzynarodowe Centrum Filmu dla Dzieci i Młodzieży); Nagroda Jury Dziecięcego Marcin za najlepszą rolę dziecięcą dla Katarzyny Szczepanik
O filmie
Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna. Karmi ją, kąpie, przebiera. Maleństwo śmiechem reaguje na gniew Wrony. Jest przyzwyczajone do czułości i nie rozumie agresywnych zachowań. Obie dziewczynki idą w świat. Wieczór spędzają na starej łodzi. Rozpieszczone Maleństwo prosi Wronę, aby śpiewała mu piosenki i kołysała do snu. Nocą Wrona oddaje śpiące dziecko rodzicom. Sama wraca do pustego domu. Nadchodzi matka. Wrona prosi, aby ją przytuliła.
Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki. Popołudnie spędzone z pogodnym, ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.
Joanna Piątek, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996
