Akademia polskiego filmu

Znakomita scenografka związana – przede wszystkim – ze Starym Teatrem, gwiazda kabaretu Piwnica pod Baranami, profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W filmach Andrzeja Wajdy stworzyła kilka niezapomnianych kreacji aktorskich.

Urodziła się 16 maja 1930 roku w Warszawie. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (1952) oraz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1958). Po raz pierwszy pojawiła się na ekranie – w epizodycznej roli pracownicy fotoplastykonu – w Samsonie (1961) Andrzeja Wajdy. Piętnaście lat później zagrała jedną z głównych ról w Człowieku z marmuru (1976), wcielając się w Hankę Tomczyk, żonę Mateusza Birkuta. Kontynuowała ją w nakręconym przez Wajdę pięć lat później – Człowieku z żelaza (1981).

Fantastyczną kreację stworzyła w Iwaszkiewiczowskich Pannach z Wilka (1979), nominowanej do Oscara, przejmującej opowieści o życiu, miłości, śmierci i upływającym czasie, gdzie zagrała pełną ciepłą oraz wyrozumiałości Kazię, najstarszą z tytułowych panien. Równie interesująca, choć drugoplanowa, jest postać mamy Witka w Kronice wypadków miłosnych (1985), przepięknej adaptacji nostalgicznej powieści Tadeusza Konwickiego. W Korczaku (1990) była matką Szlomy, jednego z podopiecznych doktora, w Panu Tadeuszu (1999) – kawiarką, a w Katyniu (2007) – panią Gretą, asystentką profesora medycyny sądowej.  

Jerzy Armata