Akademia polskiego filmu

Czterdziestoletni Wiktor Ruben, załamany po śmierci przyjaciela, odwiedza dom wujostwa
i zaprzyjaźniony sąsiedzki dworek. Tam spędził młodzieńcze lata, otoczony dziewczętami, z którymi łączyły go więzi nie tylko przyjaźni. Ruben wspomina ostatnie lato przed wojną. Klimat beztroski, przyjaźni i rodzącej się miłości współgrał z urokami pięknych okolic i gorącego lata.

Teraz wiele się zmieniło. Wujostwo się zestarzeli, dziewczęta przeobraziły się w kobiety. Jedna z nich, Fela, zmarła, inne wyszły za mąż. Próba nawiązania romansu nie ma przyszłości, a wspólnie snute wspomnienia budzą nie tylko sentymenty, ale i niepokój mieszkanek dworku. Rzekomą idyllę powrotu niweczą wiadomości o powikłanych losach, dramatach, klęskach życiowych. Ironiczną osłodą dla Wiktora mają być pakowane dla niego na odjezdnym słoiki konfitur. Czar prysł, nie ma powrotu do przeszłości. W Wiktorze dojrzewa postanowienie, by nigdy więcej nie wracać do Wilka.

Film, pełen zadumy nad tokiem ludzkiego żywota, przewrotnie zachęcający, by we właściwym czasie korzystać z życia.

Przepiękne plenery, nad którymi unosi się nostalgiczna mgiełka, zakamarki dworu, gdzie czają się wspomnienia, stanowią dopełnienie akcji utworu.

Agnieszka Czachowska, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996