Akademia polskiego filmu

„Prostu z mostu" 1935, nr 1

Młody las

Wojciech Wasiutyński

To jest film, który bierze. Po wyjściu z kina myśli się dalej z głęboką sympatią o bohaterach filmu, jak o przyjaciołach. Nie jest to chyba przypadek, że dwa najlepiej grane filmy polskie – Legion ulicy i Młody las – grane były przez młodzież. Starzy „nie chwytają” jakoś filmu. I w Młodym lesie, wbrew spodziewaniu, Samborski jest jedną z gorszych postaci. Gra atmosfera, gra szkoła, sztubacy, Łazienki, Stare Miasto.

Młody las jest bliski i zrozumiały. Bierze się wewnętrznie udział w jego życiu. Ma się ochotę gwizdać na zdrajcę, rzucać czapkę w portret cara i pomóc w dyskusji synowi przeciw ojcu, który zaczynając od dzikiego gniewu, kończy nutą prawie pokorną: „Mnie przez ciebie z posady wyleją”. Rozumiemy bohaterstwo chłopaka, który łamie przyszłość sobie i unieszczęśliwia biedną matkę. Cieszy nas bierny opór klasy, która nie chce uznać, że największym wodzem był Suwarow, z uznaniem i satysfakcją oglądamy, jak dwaj studenci osłaniają ucieczkę swej tajnej grupy szkolnej, strzelając do policji. „Jeszcze Polska” na końcu filmu i wymarsz uczniów ze szkoły na ulicę robią naprawdę wrażenie silne i niebanalne. Scena na łódkach w Łazienkach jest piękna. Muzyka przez cały czas prosta i ładna, ściśle dostosowana do akcji. Element humoru pierwszorzędny, element romantyczny pełen wdzięku. (Na programach wymalowano czułą parę wśród kwiatów – typowe kinokołtuństwo). Niektóre sceny przeciągnięte, ale za to inne (matka, która nie może nawlec igły, walcząc z płaczem) naprawdę artystyczne. Młody las nie dosięga jeszcze poziomem filmów szkoły bolszewickiej, ale już jest lepszy od przeciętnego, nawet dobrego filmu amerykańskiego. (Żeby też twórcy „Kordeckiego”  tak odczuwali poezję kultu katolickiego, jak Żydzi twórcy Młodego lasu odczuli poezję buntu).

Każdy uczeń warszawskiej szkoły średniej powinien ten film zobaczyć.

Wróć do poprzedniej strony