Akademia polskiego filmu

Marusia, młoda Rosjanka, przekracza autobusem wschodnią granicę. Na autobus napada banda Gruzina z żądaniem haraczu od Rosjan. Marusi odbierają wszystkie pieniądze, dlatego decyduje się zawiadomić miejscową policję. Jako świadek koronny zostaje zatrzymana przez komisarza w miasteczku, a za radą proboszcza umieszczona w domu młodego organisty Witka. Okazuje się, że Marusia, w której Witek zakochuje się od pierwszego wejrzenia, ma piękny głos. Proboszcz sugeruje, żeby dziewczyna pozostała dłużej i zaśpiewała Ave Maria na ślubie córki burmistrza. Dziewczyna polubiła życie w miasteczku, jego spokojny rytm i życzliwych ludzi. Witek przestał być jej obojętny. Komisarz po długich staraniach odbiera od Gruzina zrabowane pieniądze i przepędza go z miasteczka. Kiedy Marusia odzyskuje pieniądze i ma już wyjeżdżać, nieśmiały Witek oświadcza się jej, grając marsza Mendelssohna.

Ciepły, wyidealizowany obraz prowincji zawdzięczamy świetnemu scenariuszowi, który (pod pseudonimem Zofia Miller) napisał klasyk polskiej komedii Tadeusz Chmielewski. Bohaterowie wzbudzają sympatię prostolinijnością i bezpretensjonalnością. Niemała w tym zasługa aktorów – z zespołu Teatru Lalek w Białymstoku.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996