Akademia polskiego filmu

Kinematograf miał niespełna dwudziestoletnią tradycję, gdy wybuchła wojna powszechna, która przywróciła państwo polskie na mapę świata.

Przez ten czas zdążył okrzepnąć, zbudować własną infrastrukturę wypełniającą pejzaże dużych i średnich miast coraz bardziej skomplikowaną siecią pałaców filmowych i skromnych sal projekcyjnych, zdobyć zaufanie władz i rozbudzić ciekawość widowni, która w okresie późniejszym – po 1918 roku potrafiła rozszerzyć swoje środowisko o kręgi entuzjastów – kinofilów, wpływowych organizatorów stołecznego i lokalnego życia filmowego, niejednokrotnie dyktujących tempo filmowych innowacji.

Zadania jakie nowa sytuacja postawiła kinematografowi były oczywiste. Dość wczesne odkrycie dwoistości kina – pozwalające na dokumentowanie przy obecności kamery zdarzeń, jak również inscenizowanie sytuacji umożliwiło nieustanne poszerzanie się palety wariantów sprawozdawczości, perswazji i innych technik wizerunkowych. Wojna zaś wskazała nowe efekty, jakie mogły być osiągane dzięki kinematograficznym strategiom. Propagandowy wymiar ekranowych prezentacji okazywał się orężem tak samo skutecznym, jak zmobilizowane oddziały frontowe. Związki wojny i kinematografu dostrzegano zatem od samego wybuchu konfliktu.