Radosław Piwowarski
Radosław Piwowarski, fot. Romuald Pieńkowski, źródło: Fototeka FN
http://fototeka.fn.org.pl/
Reżyser, scenarzysta. Urodził się 20 lutego 1948 roku w Olszówce Dolnej (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Absolwent Wydziału Reżyserii PWSFTViT w Łodzi (1971). Po studiach realizował dokumenty (m.in. Chruśniak 1972, Stójka 1975 – nagroda na festiwalu w Oberhausen, Odwiedziny 1976 – Nagroda Specjalna na festiwalu w Krakowie). W 1975 roku nakręcił nowelę Piorun kulisty, planowaną jako część filmu CDN (pozostałe nowele zrealizowali Paweł Kędzierski oraz Zbigniew Kamiński), z której ostatecznie zrezygnowano (uznano ją za niecenzuralną). Już pierwsze filmy telewizyjne Piwowarskiego Ciuciubabka (1977) oraz Córka albo syn (1979, nagroda jury za scenariusz na festiwalu twórczości telewizyjnej w Olsztynie) poruszały problematykę, która wypełnia całą jego twórczość: to uczucia, a przede wszystkim miłość. W 1984 roku wyreżyserował sentymentalne Yesterday o grupie maturzystów z prowincji, którzy w 1964 roku pozostają pod wpływem fascynacji muzyką Beatlesów, co jednak nie chroni ich od wpływu szarej polskiej rzeczywistości. Film uzyskał liczne nagrody, w tym Złotą Muszlę na festiwalu w San Sebastian, nagrodę FIPRESCI w Wenecji, Grand Prix w Istambule oraz nagrodę za debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Podobną poetykę zastosował w kolejnych filmach: melodramacie Kochankowie mojej mamy (1985, nagroda za reżyserię i scenariusz na festiwalu w Gdańsku), komediowym Pociągu do Hollywood (1987, Grand Prix na festiwalu w Orleanie) oraz Kolejności uczuć (1993, Grand Prix na festiwalu w Gdyni). Jest znany z umiejętności portretowania kobiet oraz wyszukiwania talentów aktorskich (współpracował z Krystyną Jandą, Katarzyną Figurą, Marią Seweryn, Anną Przybylską). W Marcowych migdałach (1989) sportretował w nostalgicznej, trochę baśniowej konwencji pokolenie młodych ludzi, którzy wchodzili w dorosłość w okresie nagonki antysemickiej 1968 roku.
Ma w dorobku wiele seriali telewizyjnych. Reżyserował m.in. Jana Serce, Złotopolskich, Na dobre i na złe, Stacyjkę, Szpilki na Giewoncie.
Za upowszechnianie kultury polskiej za granicą otrzymał w 1988 roku Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych. Obaj jego synowie, Kordian i Cyprian, zajmują się reżyserią.
Bibliografia
Książki:
Autorzy kina polskiego, T. 3., red. Grażyna Stachówna, Bogusław Zmudziński, Kraków 2007.
Stachówna G., Zmudziński B., Autorzy kina polskiego T.3., Kraków 2007.
Wywiady:
Burszta M., Małe historie, przez które widać większe, „Kino” 2009, nr 12, s. 54-55.
Demidowicz K., Nie muszę być na fali, „Film” 1994, nr 5, s. 72-73.
Janicka B., Słodkie, gorzkie, „Film” 1988, nr 33, s. 3-5.
Kreutzinger K., Czekając na hapy end, „Film” 1986, nr 5, s. 6-7.
