Władysław Pasikowski

Władyslaw Pasikowski, „Psy", fot. Krzysztof Fus, źródło: Fototeka FN?>

Władyslaw Pasikowski, „Psy", fot. Krzysztof Fus, źródło: Fototeka FN
http://fototeka.fn.org.pl/

Reżyser filmowy, scenarzysta. Urodził się 14 czerwca 1959 roku w Łodzi. Absolwent kulturoznawstwa Uniwersytetu Łódzkiego oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1988).

Zadebiutował w 1991 roku Krollem (nagrody w Gdyni), perfekcyjnie zrealizowaną, pełną suspensu i nieoczekiwanych zwrotów akcji opowieścią toczącą się wśród żołnierzy służby zasadniczej, z których jeden dezerteruje na wieść, że żona ma romans z jego najlepszym przyjacielem. Formułę męskiego kina akcji rozwinął Pasikowski w osadzonych w środowisku esbeckim Psach (1992; nagrody w Gdyni i Valenciennes, Złota Kaczka), których bohater Franz Maurer (świetny Bogusław Linda), wieloletni funkcjonariusz SB, zostaje przeniesiony do policji, gdzie zajmuje się rozpracowywaniem międzynarodowej szajki złodziei samochodów, a także w Psach 2. Ostatniej krwi (1994; nagrody w Gdyni i Valenciennes), gdzie bohaterowie uwikłani są w handel bronią. Twardzi faceci, sprzedajne kobiety, szybkostrzelne pistolety, wulgarny język, a także dynamiczna akcja, szybki montaż, sprawna narracja – to cechy główne kina Pasikowskiego, które kontynuuje w Demonach wojny wg Goi (1998), filmie nawiązującym tytułem do słynnego cyklu sztychów Francisco Goi, rozgrywającym się na ogarniętych wojną ziemiach byłej Jugosławii, Operacji Samum (1999), opowieści szpiegowskiej inspirowanej brawurową akcją polskiego wywiadu w Iraku, do jakiej doszło tuż przed wybuchem wojny w Zatoce, Reichu (2001), historii dwóch zawodowych morderców, którzy po latach postanawiają odwiedzić ojczysty kraj, gdzie natychmiast narażają się szefowi rodzimej mafii, oraz w telewizyjnym serialu policyjnym Glina (2008). Nieco inny jest Słodko-gorzki (1996; nagrody w Gdyni), dramat psychologiczny rozgrywający się w środowisku licealistów, z których jeden niespodziewanie popełnia samobójstwo.

Ostatni film Pasikowskiego – Pokłosie (2012; nagrody w Gdyni, Łagowie, Jerozolimie, Orzeł Jana Karskiego), przejmujący dramat współczesny, został zainspirowany tragicznymi wydarzeniami, jakie rozegrały się w lipcu 1941 roku w Jedwabnem, gdzie doszło do bestialskiego mordu ludności żydowskiej dokonanego przez miejscowych Polaków.

Władysław Pasikowski jest współautorem scenariusza Katynia (2007) Andrzeja Wajdy oraz Hansa Klossa. Stawki większej niż śmierć (2012) Patryka Vegi, a także autorem powieści science fiction Ja, Gelerth

Jerzy Armata

Bibliografia

Książki:

Lubelski T., Zarębski Konrad J., Historia kina polskiego, Warszawa 2006.

Pasikowski W., Psy w kinie czyli jak się robi filmy, Poznań 1995.

 

Artykuły:

Borowczyk J., Zbrodnia pasuje do człowieka. O „Glinie” Władysława Pasikowskiego, „Czas Kultury” 2010, nr 1, s. 40-45.

Jabłońska K., Luter A., Wypluć prawdę?, „Więź” 2012, nr 11-12, s. 131-138.

Jagielski S., Duch męskości wzmożonej. Męskie homospołeczności Władysława Pasikowskiego, „Ekrany” 2012, nr 1-2, s. 46-49.

Niedzielski L., Kabaret Pasikowskiego, „Gazeta Wyborcza” 29.06.1994, nr 149, s. 12-13.

Żyto K., Kino grozy a la Polonaise – „Pokłosie” Władysława Pasikowskiego, „Film & TV Kamera” 2013, nr 3, s. 24-27.

 

Wywiady:

Bergel L., Życie bez mandatów, „Film” 1998, nr 3, s. 76-79.

Burski W., Nie jestem już outsiderem, „Dziennik. Polska. Europa. Świat” 11.03.2008, nr 60, s. 20.

Pawlicki M., Jestem wkurzony, „Film” 1994, nr 4, s. 65-67.

Sadowska M., Trupy z naszej szafy, „Newsweek Polska” 2012, nr 42, s. 104-106.

Serdiukow A., Władysław Pasikowski. Ciągle w natarciu, „Film” 2012, nr 11, s. 20-27.

Subbotko D., Nasz naród nie jest wybrany, „Gazeta Wyborcza” 13-14.10.2012, nr 240, s. 16-18.

Śmiałowski P., To nie jest film o zbrodni, lecz o poszukiwaniu prawdy, „Kino” 2012, nr 11, s. 12-14.

Zarębski K., Wyrośliśmy, „Kino” 2001, nr 2, s. 27-30.

Zuchora A., Telewizja to za mało, „Film” 2008, nr 3, s. 58-61.