Akademia polskiego filmu

Prawdziwy koniec wielkiej wojny pozwala wydobyć najcenniejsze cechy aktorstwa Winnickiej. Może obyć się bez słów. Jak rzadko kto czuje kamerę. (…) Jest jedną z tych nielicznych osobowości, które nie tylko stwarzają postać, ale także świat wokół niej – nie tylko ten widzialny, ale wyczuwalny. Winnicka potrafi wypełnić ekran sobą i swoimi przeżyciami, nadać postaci specyficzny koloryt, wyraz, styl; umie niezwykle sugestywnie zademonstrować to, co profesor Jackiewicz nazwał „pejzażem twarzy”. (…) W Matce Joannie od Aniołów bohaterka Winnickiej jest miękka, pokorna, a za chwilę – niesamowita, szalona, diaboliczna. (…) Wystarczy nałożyć na siebie wszystkie twarze Joanny, by zobaczyć zaskakująco bogatą postać kobiety poddanej działaniu dwóch przeciwstawnych sił, wywołujących ekstremalne napięcie. Paradoksem w karierze Lucyny Winnickiej okazało się, że sukcesy obracały się przeciwko niej i zamiast otwierać możliwości dalszej pracy, skazywały na coraz dłuższe momenty ciszy (…) Jej „zabawa” w dziennikarstwo zaczęła przybierać coraz poważniejsze formy. Winnicka porzuciła aktorstwo, znalazła inne możliwości samorealizacji. Dziś czytamy jej książki, znamy też stworzoną przez nią Akademię Życia, która ma już kilka filii w całym kraju.

Maciej Maniewski, Lucyna Winnicka, „Film″ 1989, nr 17