Akademia polskiego filmu

Kompozytor i dyrygent. Jest twórcą muzyki do ponad 40 filmów fabularnych, dokumentalnych i animowanych. Pod jego batutą nagrano muzykę (m.in. Wojciecha Kilara i Zbigniewa Preisnera) do ponad 200 filmów.

Urodził się 13 stycznia 1930 roku w Sosnowcu. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach (1954) w klasie kompozycji i dyrygentury. Kierownik artystyczny Filharmonii Poznańskiej (1967-1971), dyrygent i zastępca dyrektora do spraw artystycznych Filharmonii Łódzkiej (1971-1987), pedagog Akademii Muzycznej w Łodzi (1972-2000).

Jako kompozytor muzyki filmowej zadebiutował w 1956 roku partyturą do dokumentu Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego Jaś i Małgosia. Jest również autorem muzyki do dokumentu Jana Łomnickiego Warszawa Główna (1958) oraz Jana Dmowskiego i Bohdana Kosińskiego Miasto na wyspach (1958), a także do krótkich filmów o sztuce Konstantego Gordona – Xawery Dunikowski (1963), Polska rzeźba współczesna (1963), Cyrk (1963) i Bronisław Wojciech Linke (1963). 

Pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym z muzyką Szostaka była Aria dla atlety (1979) Filipa Bajona. Napisał muzykę także do następnych filmów tego reżysera: Wizja lokalna 1901 (1980), Wahadełko (1981) oraz Limuzyna Daimler-Benz (1981). Jego kompozycje rozbrzmiewają również w debiutanckim filmie Lecha Majewskiego Rycerz (1980). Komponował muzykę do filmów różnorodnych gatunkowo i stylistycznie, m.in. Pensji pani Latter (1982) Stanisława Różewicza, udanej ekranizacji „Emancypantek” Bolesława Prusa, serialu historycznego Królowa Bona (1982) i jej kinowego aneksu Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny (1982) Janusza Majewskiego, Przeznaczenia (1983) Jacka Koprowicza,  niekonwencjonalnej opowieści biograficznej poświęconej Kazimierzowi Przerwie-Tetmajerowi, zainspirowanej powieścią Fredericka Tristana Niezwykłej podróży Baltazara Kobera (1988) Wojciecha Jerzego Hasa, Kornblumenblau (1988) Leszka Wosiewicza, przewrotnego dramatu rozgrywającego się w realiach obozu koncentracyjnego, czy Księgi wielkich życzeń (1997) Sławomira Kryńskiego, przejmującego dramatu o starości i… młodości.  

Jerzy Armata