Akademia polskiego filmu

Na opustoszałej plaży spotykają się w ostatnim dniu pobytu nad morzem dojrzała kobieta i młody mężczyzna. On obserwował ją od wielu dni, ale dopiero teraz odważył się na zawarcie znajomości. Namawia ją do pozostania.

Ona jest wypalona wewnętrznie, obarczona przeżyciami wojennymi, utratą bliskiego człowieka – pilota, pełna goryczy i nieufności do ludzi. Mimo wzajemnego przyciągania, znajdują się w klinczu psychologicznym, ciąży nad nimi okres wojny – tajemnicza przeszłość (młody człowiek nie może się zakotwiczyć w życiu, imał się różnych zawodów) i niepewna przyszłość. Nad plażą pojawiają się często odrzutowce, pozostawiając za sobą smugi dymów – są jakby przypomnieniem wojny, zniszczenia, klęski. O zmierzchu kobieta zasypia, on niepostrzeżenie odchodzi. Po przebudzeniu kobieta rozpaczliwie go szuka. Wzmaga się sztorm. Ich ślady prowadzą do morza.

Poetycki dramat o niespełnionej miłości dwojga znużonych, zmęczonych życiem ludzi, studium samotności i bezradności kobiety i mężczyzny, niezdolnych do podjęcia próby wspólnego życia.

Pierwszy film autorski w Polsce, pierwsza poważna próba odnalezienia nowego języka filmowego.

Donata Zielińska, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996