Akademia polskiego filmu

Stary: Trzeba nauczyć się dobrego wychowania. Chyba że masz zamiar wrócić tam, skąd przyszłaś.
Marianna: A co to pana obchodzi, skąd przyszłam?
Stary: A kiedy wyszłaś?
Marianna: Miesiąc temu.
Stary: A widzisz: nie pomyliłem się jednak. Ha! Złodziejka, ha, ha, ha, złodziejka!
Przełożona: Czułam, że z tobą będą kłopoty.
Marianna: Siostro, ja mogę robić wszystko, ja roboty się nie boję. Proszę bardzo: sprzątać, zmywać kible. Ale ja tam więcej nie pójdę.

dialog z filmu

Krzyk reprezentuje ten rodzaj rozumowania reżyserskiego i biegłości, które na naszym gruncie są trudno osiągalne. (…) W Krzyku ciągle stykamy się z jakąś tajemnicą, niedopowiedzeniem (…), jesteśmy utrzymywani w napięciu, w oczekiwaniu, a wyjaśnienie przychodzi dopiero na końcu filmu. Dorota Stalińska, odtwórczyni głównej roli, interesuje nas przez swoją inność, niezwykłość. (…) Być może mamy tu do czynienia ze świadomą próbą nadania rangi profesjonalnej kinu popularnemu.

Janusz Gazda, Pochwała „Krzyku", „Tygodnik Kulturalny” 1984, nr 3