Mój Nikifor  [2004]

Mój Nikifor

rok produkcji:

2004

premiera:

24 IX 2004

czas trwania:

96 min

Reżyseria:

Krzysztof Krauze

Reżyser II:

Joanna Kos, Jerzy Piaseczny

Scenariusz:

Joanna Kos, Krzysztof Krauze

Zdjęcia:

Krzysztof Ptak

Obsada:

Krystyna Feldman [Nikifor], Roman Gancarczyk [Marian Włosiński], Jerzy Gudejko [Ryszard Nowak, dyrektor uzdrowiska], Jowita Miondlikowska [Kowalska, sprzątaczka w Starym Domu Zdrojowym], Lucyna Malec [Hanna Włosińska, żona Mariana], Katarzyna Paczyńska [Ala Włosińska, córka Mariana], Karolina Paczyńska [Ewa Włosińska, córka Mariana], Artur Steranko [doktor Artur Rosen], Marian Dziędziel [pszczelarz Budnik; takie nazwisko bohatera pada dwukrotnie w filmie, natomiast w napisach końcowych bohater nosi nazwisko Ferek. Takie nazwisko nosił rzeczywisty gospodarz, u którego mieszkał Nikifor], Magdalena Celówna [gospodyni Nikifora], Ewa Wencel [dyrektorka ]

Montaż:

Krzysztof Szpetmański

Muzyka:

Bartłomiej Gliniak

Dźwięk:

Nikodem Wołk-Łaniewski

Scenografia:

Magdalena Dipont

Kostiumy:

Dorota Roqueplo

Charakteryzacja:

Maria Dziewulska

Produkcja:

Studio Filmowe (dawniej Zespół Filmowy) „Zebra” , Telewizja Polska - Agencja Filmowa, Canal+ Polska

Producent:

Juliusz Machulski

Kierownictwo produkcji :

Dorota Ostrowska-Orlińska, Jan Kaczmarski

Dystrybucja:

Best Film

Opracowanie muzyczne:

Marta Broczkowska

Konsultacja muzyczna :

Marta Broczkowska

Rok produkcji:

2004

Nagrody:

  • Gdynia 2004 - Nagroda dla Krystyny Feldman za pierwszoplanową rolę kobiecą
  • Gdynia 2004 - Nagroda dla Doroty Roqueplo za kostiumy
  • Gdynia 2004 - Nagroda dla Krzysztofa Szpetmańskiego za montaż
  • Orzeł (Polska Nagroda Filmowa) 2005 - Nagroda dla Krzysztofa Ptaka w kategorii: Najlepsze zdjęcia za rok 2004
  • Orzeł (Polska Nagroda Filmowa) 2005 - Nagroda dla Magdaleny Dipont w kategorii: Najlepsza scenografia za rok 2004
  • Orzeł (Polska Nagroda Filmowa) 2005 - Nagroda dla Nikodema Wołka-Łaniewskiego w kategorii: Najlepszy dźwięk za rok 2004
  • Orzeł (Polska Nagroda Filmowa) 2005 - Nagroda dla Krzysztofa Szpetmańskiego w kategorii: Najlepszy montaż za rok 2004
  • Orzeł (Polska Nagroda Filmowa) 2005 - Nagroda dla Krystyny Feldman w kategorii: Najlepsza główna rola kobieca za rok 2004
  • Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia") 2005 - Nagroda "Jańcio Wodnik" dla Krystyny Feldman za najlepszą rolę kobiecą
  • Września (Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia") 2005 - Nagroda "Jańcio Wodnik" dla Krzysztofa Ptaka za zdjęcia
  • Złota Kaczka (przyznawana przez pismo "Film") 2005 dla najlepszej aktorki - Krystyny Feldman; za rok 2004
  • Karlovy Vary (MFF) 2005 - Nagroda Główna "Kryształowy Globus"
  • Karlovy Vary (MFF) 2005 - Nagroda "Kryształowy Glob" dla Krzysztofa Krauze za reżyserię
  • Karlovy Vary (MFF) 2005 - Nagroda dla najlepszej aktorki - Krystyny Feldman
  • Karlovy Vary (MFF) 2005 - Wyróżnienie Specjalne "Don Kichot", nagroda FICC
  • Kijów (MFF "Stożary") 2005 - Grand Prix dla Krystyny Feldman
  • Ateny (Panorama of European Cinema Film Festival) 2005 - nagroda FIPRESCI
  • Chicago (MFF) 2005 - Grand Prix "Złoty Hugo"
  • Chicago (MFF) 2005 - "Srebrny Hugo" dla najlepszego aktora - Romana Gancarczyka
  • Wrocław (Multimedia Festiwal Filmów Optymistycznych "Happy End") 2005 nagroda w kategorii: fabuła
  • Manila (Międzynarodowy Festiwal Filmowy) 2005 - nagroda dla najlepszej aktorki - Krystyny Feldman
  • Valladolid (Międzynarodowy Festiwal Filmowy) 2005 - Nagroda za najlepszą rolę kobiecą dla krystyny Feldman
  • Denver (FF) 2005 - Nagroda im. Krzysztofa Kieślowskiego
  • Bydgoszcz (Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Plus Camerimage") 2005 - Wyróżnienie w Konkursie Filmów Polskich dla Krzysztofa Ptaka
  • Pune (Międzynarodowy Festiwal Filmowy) 2006 - nagroda za najlepszą rolę żeńską dla Krystyny Feldman
  • Los Angeles (Festiwal Filmów Polskich) 2006 - Nagroda "Hollywood Eagle Award"
  • Rabat (Międzynarodowy Festiwal Filmów Autorskich) 2006 - nagroda aktorska dla Krystyny Feldman
  • Zimbabwe (Międzynarodowy Festiwal Filmowy) 2006 - nagroda na najlepszą rolę kobiecą dla Krystyny Feldman

O filmie

Krynica, 1960. Do mieszczącej się przy deptaku pracowni Włosińskiego wchodzi Nikifor i rozpakowuje swój warsztat malarski.
Spokojne, uregulowane, zaplanowane do ostatniego szczegółu życie Włosińskiego ulega zakłóceniu. Włosiński próbuje pozbyć się natrętnego gościa. Postanawia odnaleźć rodzinę Nikifora. Okazuje się, że Nikifor żyje całkowicie samotnie. Mieszka kątem, nie ma nawet metryki. Z punktu widzenia prawa... nie istnieje. Włosińskiemu udaje się tylko ustalić, że pochodzi z matki niemowy i nieznanego ojca (krynicka plotka głosi, że był nim Gierymski).
Włosiński nie należy do entuzjastów malarstwa ludowego. W miarę jak poznaje Nikifora, zaczyna doceniać jego dzieło. Widzi żarliwą wiarę Nikifora, a jednocześnie duchową wolność. Odkrywa, że malarstwie oznacza ona niezależność od opinii, w życiu - brak przywiązania do doczesności i głęboką pokorę. Widzi, jak sam jest głęboko zniewolony przez malarskie wykształcenie - uzależniony do malarskiej tradycji, od ocen i sądów. Od marzeń o sukcesie, o materialnej stabilizacji.
Wychodzi na jaw, że Nikifor ma otwartą gruźlicę. Włosiński, dzieląc z nim pracownię ryzykuje nie tylko własnym życiem - ma rodzinę.
Nikifor nie chce iść do szpitala, szkoda mu czasu, chce malować. Włosiński, aby umieścić go, musi wziąć nad nim opiekę oprawną. Na tę wiadomość żona wraz dziećmi przenoszą się do Krakowa. Nie pomagają tłumaczenia, że Nikifor jest umierający i ta opieka jest na kilka miesięcy.
Jest rok 1967. Minęło 7 lat. Nikifor ciągle żyje. Spotykamy Włosińskiego i Nikifora w przededniu największego, polskiego, triumfu Nikifora - wielkiej, retrospektywnej wystawy w warszawskiej "Zachęcie" (skądinąd spóźnionej, bo w tym czasie Nikifor zaliczany jest już do piątki najwybitniejszych "naiwnych" świata). Widzimy, jak zmieniło się życie Włosińskiego. Porzucił malarskie ambicje. Sensem jego życia stała się opieka nad genialnym malarzem. Przypłacił to rozpadem rodziny.
Mija kilka miesięcy. Włosiński czuwa przy łóżku umierającego Nikifora. Przyjeżdża żona Włosińskiego, być może, jest to początek pojednania.

www.filmpolski.pl

Artykuły