Niekochana  [1965]

Niekochana

rok produkcji:

1965

premiera:

3 V 1966

czas trwania:

79 min

Reżyseria:

Janusz Nasfeter

Reżyser II:

Jan Rutkiewicz

Scenariusz:

Janusz Nasfeter

Zdjęcia:

Antoni Nurzyński

Obsada:

Elżbieta Czyżewska [Noemi], Janusz Guttner [Kamil Berger], Włodzimierz Boruński [inżynier Śliwa, szef Noemi], Adolf Chronicki [major, syn dziedziczki], Jan Guntner [Piotr, przyjaciel Kamila], Stanisław Jaworski [komornik], Janina Karasińska [żona komornika], Edmund Karasiński [rzemieślnik Goldfaden, sąsiad Noemi i Kamila], Zbigniew Koczanowicz [kapitan inżynier, gość w majątku], Aleksandra Leszczyńska [pani Natalia, właścicielka pokoju wynajmowanego przez Noemi i Kamila], Wanda Łuczycka [właścicielka pokoju wynajmowanego przez Noemi]

Montaż:

Maria Orłowska

Muzyka:

Krzysztof Komeda

Dźwięk:

Małgorzata Jaworska

Scenografia:

Wojciech Krysztofiak

Kostiumy:

Lech Zahorski

Charakteryzacja:

Romualda Baszkiewicz

Produkcja:

Zespół Filmowy „Studio”

Kierownictwo produkcji :

Kazimierz Gaszewski

Rok produkcji:

1965

Nagrody:

  • San Sebastian (MFF) 1966 - nagroda Hiszpańskiego Związku Pisarzy Filmowych

O filmie

Bardzo swobodna adaptacja znakomitego opowiadania Adolfa Rudnickiego z 1937 roku i bodaj najambitniejsze zamierzenie twórcze w karierze Janusza Nasfetera. W utworze tym, po wojnie zresztą skróconym i poprawionym, autor "Żołnierzy" dał studium uczucia i namiętności pomiędzy młodą Żydówką Noemi i Kamilem - Polakiem, studentem malarstwa. Osobą nadającą ton temu związkowi jest dziewczyna, chłopak to istota bez charakteru i indywidualności. Jej afekt przybiera jednak formę neurotycznej obsesji, namiętności nienasyconej, zachłannej, destruktywnej. Wymuszana przez Noemi konieczność nieustannego potwierdzania rozkwitu uczucia u partnera dręczy, nuży, wreszcie odpycha Kamila.
Romans bohaterów Rudnickiego to ciągła emocjonalna huśtawka. Od nadziei do rozpaczy. Od ekstazy po cierpienie. U Nasfetera dramatyzm związku Noemi i Kamila uległ lekkiemu stonowaniu. Miłość bohaterów nie wypełnia filmu całkowicie. Reżyser rozbudowuje drugoplanowe wątki i często ukazuje realistyczne tło opowieści. Nawiązując do literackiego oryginału, Nasfeter snuje filmową narrację z punktu widzenia bohaterki.
Nocą z 31 sierpnia na 1 września 1939 r. załamana, będąca u kresu wytrzymałości nerwowej Noemi przyjeżdża do pensjonatu w dworku w Józefinie, gdzie zwykł zatrzymywać się Kamil. Czeka na jego przyjazd. Ponieważ oczekiwanie przedłuża się, zaczyna po raz kolejny rozpamiętywać dzieje ich burzliwego związku. Przywołuje w pamięci serię zerwań i powrotów, konfrontuje zaborczość swej miłości i pełne niezrozumienia reakcje kochanka, który wystraszył się jej próby samobójczej, nie chciał dłużej znosić jej zazdrości. Wraz z popadającą w szaloną rozpacz Noemi, w szaleństwie pogrąża się świat. Z daleka słychać już pierwsze odgłosy wojny.
Filarem filmu jest kreacją Elżbiety Czyżewskiej (Noemi). Aktorka stworzyła postać kobiety neurotycznej, rozdzieranej sprzecznymi emocjami, wreszcie zatracającej się w uczuciu, doprowadzonej na skraj obłędu. [PAT]

www.filmpolski.pl

Artykuły