Przesłuchanie  [1982]

Przesłuchanie

rok produkcji:

1982

premiera:

13 XII 1989

czas trwania:

111 min

Reżyseria:

Ryszard Bugajski

Scenariusz:

Ryszard Bugajski

Zdjęcia:

Jacek Petrycki

Obsada:

Krystyna Janda [Antonina Dziwisz], Adam Ferency [Tadeusz Morawski], Janusz Gajos [major Kąpielowy], Agnieszka Holland [Witkowska], Anna Romantowska [Mira Szajnert], Bożena Dykiel [chłopka Honorata], Olgierd Łukaszewicz [Konstanty, mąż Antoniny], Tomasz Dedek [ubek Czesiek aresztujący Antoninę], Jan Jurewicz [strażnik], Jarosław Kopaczewski [ubek aresztujący Antoninę]

Montaż:

Katarzyna Maciejko

Scenografia:

Janusz Sosnowski

Produkcja:

Zespół Filmowy „X”

Kierownictwo produkcji :

Tadeusz Drewno

Konsultacja muzyczna :

Agnieszka Hundziak

Nagrody:

  • Don Kichot 1989
  • Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1989: Grand Prix Złote Grono
  • Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 1989: nagroda Fundacji Kultury Polskiej dla Krystyny Jandy, Nagroda Dziennikarzy, Nagroda Publiczności
  • Złota Kaczka 1990
  • MFF Cannes (Francja) 1990: Nagroda Jury za najlepszą rolę kobiecą dla Krystyny Jandy
  • Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 1990: Nagroda Specjalna Jury, nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą dla Krystyny Jandy, nagroda za pierwszoplanową rolę męską dla Janusza Gajosa, nagroda za drugoplanową rolę kobiecą dla Anny Romantowskiej
  • MFF Chicago (USA) 1990: Srebrny Hugo
  • BESEF Belgrad (Jugosławia) 1991: nagroda za rolę kobiecą dla Krystyny Jandy, nagroda FIPRESCI

O filmie

Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych. Antonina Dziwisz jest młodą atrakcyjną piosenkarką i szczęśliwą żoną. Jeździ po kraju z zespołem i występuje przed robotniczo-chłopską publicznością. Podczas jednego z koncertów, tuż po kłótni z mężem, zostaje przemocą upita przez dwóch osobników. Budzi się w więzieniu. Zostaje przesłuchana przez majora Kąpielowego, który szczegółowo, ostentacyjnie bada jej życie erotyczne. Oskarża ją także o nielegalny handel walutą. Tonia odmawia podpisania protokołu. Dalsze przesłuchania prowadzi porucznik Morawski.

Antonina siedzi w celi z Mirą Szajnert, chłopką Honoratą i zagorzałą komunistką Witkowską. Podczas kolejnych przesłuchań oprawcy żądają, by dziewczyna złożyła zeznania obciążające majora Olchę, oskarżonego o zdradę ojczyzny. Witkowska namawia Antoninę, by się przyznała, gdyż władza ludowa nie może się mylić. Okrutne tortury fizyczne i psychiczne sprawiają, że dziewczyna jest bliska załamania. Lecz walczy nadal. Nawet karcer, zalany po sufit wodą, i symulowane rozstrzelanie nie są w stanie jej załamać. W czasie konfrontacji Mira Szajnert potwierdza zeznanie, oskarżające Tonię o współpracę z obcym wywiadem. Oficerowie bezpieki pokazują Konstantemu protokół, w którym jego żona przyznaje się do zdrady.

W rozmowie z Antoniną mąż zapowiada rozwód. Dziewczyna próbuje popełnić samobójstwo, przegryzając sobie żyły. Wigilię Bożego Narodzenia spędza w szpitalu. Odwiedza ją Morawski i składa życzenia świąteczne. Dochodzi do zbliżenia erotycznego. Tonia po jakimś czasie wyznaje śledczemu, że jest z nim w ciąży, i obiecuje zachować w tajemnicy informację, kto jest ojcem dziecka. Morawski przynosi wiadomość, że Olcha został rozstrzelany. Tonia rodzi córeczkę, którą władze więzienne zabierają matce. Umiera Stalin. Morawski informuje Tonię, że wkrótce będzie wolna. Po wyjściu Toni z pokoju popełnia samobójstwo. Antonina Dziwisz wychodzi z więzienia i wraz z córeczką wraca do domu.

Utwór Bugajskiego został uznany przez ówczesną władzę za najbardziej antykomunistyczny film w historii PRL. Stał się bezpośrednią przyczyną rozwiązania Zespołu X Andrzeja Wajdy. Wielka kreacja aktorska Krystyny Jandy.

Mój film jest manifestem człowieka, który chce być wolny, bez względu na cenę, jaką musi zapłacić. (Ryszard Bugajski)


Waldemar Piątek, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996

Cytaty

  • Więźniarka: Stąd nie można wyjść bez winy. To się po prostu nie może udać.
    Tosia: Ale nie, mnie się uda, dlatego że ja tu jestem przez pomyłkę. Mnie po prostu z kimś pomylili i oni...

  • Powody zamknięcia tego wybitnego filmu na najwyższej półce są oczywiste: najbardziej zbrodnicza i hańbiąca praktyka terroru, którą wielu dziś jeszcze żyjących chciałoby ukryć. Stąd zaciekłość sędziów filmu w roku 1982...

    Rozwiń

Bibliografia