Akademia polskiego filmu

„Przysięgamy ziemi polskiej...” rozlegało się na wszystkich frontach drugiej wojny światowej, wszędzie tam, gdzie walczyli Polacy za „naszą i waszą wolność". Od zdradzieckiej napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę w dniu 1 września 1939 roku aż po dzień 8 maja 1945 roku polskie siły zbrojne i ludność cywilna znajdowały się w nieustannej walce z najeźdźcą zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Fakt ten dokumentowali polscy filmowcy dając świadectwo prawdzie, zapisując na taśmie filmowej historię wydarzeń, trwałą i sugestywną — autentyczną i wywołującą wzruszenie. Wybuch wojny przerwał działalność polskiej kinematografii fabularnej, dokumentalna — rozwijała się nadal. Związała się organicznie z tematyką wojny, stała się jedną z najbardziej realistycznych kinematografii świata. Nieprzemijające wartości i wysoki walor dokumentacji walki Po-laków z faszyzmem były rezultatem działalności filmowców, którzy poszli razem z wojskiem i towarzyszyli oddziałom bojowym we wszystkich akcjach frontowych. Utrwalone na taśmie filmowej wojenne zdarzenia nie były tylko zwykłym formalnym zapisem. Były wyrazem serca i uczuć, jakie filmowcy włożyli w swoją pracę, by to, czego byli świadkami, przekazać potomnym w nieskażonej postaci. Obrazy wierne i prawdziwe, autentyczne, subiektywne jedynie w wyborze tematycznym. Pracę niniejszą poświęcam opisowi działalności polskich filmowców, którzy na równi z żołnierzem wypełnili swój obowiązek obywatelski czasu ostatniej wojny. Umiłowali mocno swój zawód, poszli z oddziałami wojskowymi na tułaczkę, towarzyszyli tworzącym się na obczyźnie jednostkom armii polskich, towarzyszyli formującym się oddziałom Ludowego Wojska Polskiego i krok za krokiem zapisywali na kartach historii ich wysiłek zbrojny.

Autor