Akademia polskiego filmu

Do widzenia do jutra to romantyczny melodramat o niedostępnej miłości zaspokajający potrzeby uczuciowe widowni, która stawiła się tłumnie (…). Film jest interesujący również dla badacza obyczajów, ponieważ odtwarza styl, „fason” młodego pokolenia (…) z lat 1956/57. Stolicą jest tu Trójmiasto, muzyką jazz made in Sopot, centrum intelektualnym teatrzyk à la Bim-Bom, bohaterem sam Zbyszek Cybulski, żywy symbol owej generacji. Panuje tu charakterystyczna nostalgia za wielkim światem, usymbolizowana przez niemożliwą miłość do cudzoziemki i przez samochód zagraniczny, który zresztą jest własnością miejscowego Komitetu Wojewódzkiego [PZPR].

Zygmunt Kałużyński, Dwa filmy, dwa pokolenia, „Film" 1960, nr 21

Z przyjemnością należy odnotować, że czujność nie opuszcza co bardziej wzorowych obywateli naszego kraju. Stanisław Dygat, będąc w Ameryce, zauważył przypadkiem, że w programie festiwalu filmowego w San Francisco wyświetlany jest film polski Do widzenia, do jutra. Tknięty jakimś przeczuciem (polski film w USA?), zawiadomił o tym bezzwłocznie reżysera filmu Morgensterna. Jakże słusznie! Morgenstern bowiem nic nie wiedział o tym zdarzeniu i strwożony pobiegł do kierownika Zespołu, Kawalerowicza. Kawalerowicz był wstrząśnięty wiadomością, którą również usłyszał po raz pierwszy. Przesłuchani na tę okoliczność inni członkowie zespołu, Hager i Konwicki, przysięgli, że to nie oni. Zapewnieniom dano wiarę.

Krzysztof Teodor Toeplitz [KTT], Aport do San Francisco, „Szpilki" 1961,
nr 4