Akademia polskiego filmu

Faraon jest filmem bardziej kontemplacyjnym niż widowiskowym, choć i tych walorów nie jest bynajmniej pozbawiony. Głównym motywem jest historia walki młodego, niedoświadczonego, lecz ambitnego faraona z potężnym klanem kapłanów, którzy uzurpowali sobie władzę nad krajem. Zderzenie tych dwóch sił daje konflikt dramatyczny o wielkim napięciu, autentycznie przejmujący (…). Film jest niezwykle czysty w swej formule (…) z rewelacyjną paletą barw utrzymaną niemal wyłącznie w odcieniach złota i miedzi, ze specyficznym rytmem narracji, melodią dialogu, hieratycznością, dostojnością gestu, z oszczędnością środków wyrazu.

Jerzy Eljasiak, Supergigant szlachetny, „Sztandar Młodych" 1966, nr 60

Przede wszystkim – powiedział książę – czyliż można myśleć o budowaniu kanałów i świątyń, gdy skarb jest pusty? – O tym, książę, dowiesz się tylko w świątyniach, u stóp ołtarzy – mówił kapłan. Ramzes rzucił się niecierpliwie: – Przed oczyma waszej dostojności świątynie zasłaniają cały kraj. – Bluźnisz, książę, bo nie znasz wysokich obrzędów religii. Gdybyś je poznał, odpowiedziałbyś na wiele pytań, które cię dręczą.

Bolesław Prus, Faraon

Zaprojektowanie i wykonanie tak zwanych rekwizytów grających było szczególnie skomplikowane. Scenograf musiał bowiem pamiętać nie tylko o wierności historycznej, ale także o użytkowości tych rekwizytów. Statek królowej Nikotris nie mógł być atrapą, lecz „jednostką pływającą”. Zbudowany na dwóch pontonach, miał 26 m długości, ponad 5 m szerokości, wysokość masztu wynosiła 13 m, posiadał 16 wioseł i dwa 9-metrowe wiosła sterujące. Przez 7 dni holowany był z Warszawy do Giżycka, gdzie otrzymał oprawę plastyczną. Jego praojcem był model statku odnaleziony w grobie Tutenhamona. Rydwan ceremonialny Ramzesa XIII miał nośność 180 kg, jeżdżono na nim w nierównym terenie pustynnym z szybkością 50 km godz.

Jak powstawał „Faraon”?, „Kino” 1966, nr 4