Akademia polskiego filmu

Sąsiad: Marnie jest, sąsiad. Na górce idzie jeszcze wytrzymać, ale na dole ziemniaki całkiem wyschną.
Stary: A wiesz, mówią, że to przez plamy na słońcu.
Sąsiad: Tak mówią. Mnie się zdaje, że koniec świata idzie.
W przepowiedni jest powiedziane, że to będzie takie pierwsze poważne ostrzeżenie dla publiczności światowej. Potop, kurna, i trzęsienie ziemi.

Stary: Trzęsienie może być, bo robią te wybuchy termojądrowe. Ale ja panu powiem: ja nie wierzę w te plamy na słońcu. Mnie się widzi, że to przez zapylenie.

dialog z filmu

Bohaterami filmu są ludzie, którzy żyją w Polsce roku osiemdziesiątego drugiego trochę inaczej jak wszyscy. Zaszyci w leśnym pustkowiu, zdani wyłącznie na siebie i na pracę własnych rąk, odnajdują w tej samotności i wysiłku niezmienną logikę życia. [Jednak] wiejski Edison z Gwiezdnego pyłu nie szuka w naturze ukojenia – wprost przeciwnie, gotów ją nieustannie zmieniać. Nie jest to więc ucieczka przed cywilizacją, tylko przed absurdem nakazów, poleceń, zarządzeń, obostrzeń, które wkradają się wszędzie. Końcowa scena filmu ma symboliczny charakter: okazuje się, że dekalog jest panaceum na wszystko.

Lidia Klimczak, Jak uciec od kryzysu, „Ekran" 1982, nr 19