Akademia polskiego filmu

Mój [drugi] film skoncentrował się na mechanizmie robienia kariery. Natomiast fakturę filmu określił pomysł, który według wzorów amerykańskich da się wyrazić jednym zdaniem. Konferansjer eliminuje rywali i osiąga cel, jakim jest prowadzenie balu. Ten temat zakładał z góry (…) szybką akcję, a intryga gęstą optykę.

Feliks Falk, „Filmowy Serwis Prasowy” 1978, nr 8

Wśród filmów o patologii społecznej ze wskazaniem jej ognisk zapalnych (…) odniósł też sukces pamiętny Wodzirej. Film ten wypełniła postać
w naszej sztuce rzadka: arywisty i karierowicza bez skrupułów. Danielak, w brawurowym wykonaniu Jerzego Stuhra, działa w przemyśle rozrywkowym (…) na terenie łatwych karier. (…) Bohater Stuhra jest do tego świata szczególnie dobrze przystosowany. Niszczy kolegów, oczernia, donosi. Zarazem aktor (…) nadaje tej roli złożoność. Danielak jest mistrzem zapobiegliwości, pomysłowości, ma też zdolności organizatorskie (…). Potrafiłby on – i to znów nadaje sprawie szerszą perspektywę – urządzić się w każdym środowisku pozbawionym kontroli społecznej. O tej kontroli właśnie mowa w filmie Falka. Bo przy jej istnieniu Danielak mógłby się sprawdzić w sposób pozytywny. Jest przedsiębiorczy, śmiały, pełen inicjatywy. Oczywiście, jego jest winą,
że się świni, ale – powiadam – nie tylko.

Aleksander Jackiewicz, Moja filmoteka. Kino polskie, Warszawa 1983