Akademia polskiego filmu

To bez wątpienia jeden z najbardziej wszechstronnych – a zarazem najpracowitszych – polskich kompozytorów. Pisze piosenki i utwory instrumentalne, muzykę baletową, radiową, telewizyjną, filmową i teatralną. W filmografii Andrzeja Korzyńskiego znajduje się ponad 120 tytułów z jego muzyką, w blisko 50 filmach i serialach pojawiają się piosenki jego autorstwa. 

Urodził się 2 marca 1940 roku w Warszawie. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (1964) w Warszawie, gdzie studiował kompozycję i dyrygenturę. Od początku działalności twórczej pochłonęła go – przede wszystkim – rozrywka. Jest autorem muzyki wielu niezapomnianych przebojów, m.in. „Żółtych kalendarzy” i „Kochać” Piotra Szczepanika, „Domek bez adresu” Czesława Niemena, „Motylem jestem” Ireny Jarockiej, „Do łezki łezka” czy „Szparka sekretarka” Maryli Rodowicz. To on wymyślił i wykreował słynnego Franka Kimono czy napisał słynny pastisz disco polo „Mydełko Fa”, zaśpiewane przez Marlenę Drozdowską i Marka Kondrata.

Korzyński nie tylko komponował, ale wraz z Mateuszem Święcickim i Witoldem Pogranicznym założył w 1965 roku w programie I Polskiego Radia – Młodzieżowe Studio „Rytm”. „Po raz pierwszy w czasach komunizmu pozwolono, żeby powstała konkurencja w redakcjach muzycznych” – wspomina w „Muzycznej Jedynce” Marii Szabłowskiej. I dodaje: „Zaopiekowaliśmy się grupą młodych ludzi, którzy byli w Polskim Radiu trochę na marginesie. Nazywano ich bigbitowcami, nie wszystkim się podobało, że uprawiali gatunek muzyczny przywleczony z Ameryki”. Dla Studia „Rytm" nagrywali m.in. Czesław Niemen, Marek Grechuta, Polanie, Czerwone Gitary, Grupa Andrzeja Nebeskiego ABC.

„Pod koniec lat 60. Andrzej Korzyński wyjechał z Polski. Pisał muzykę filmową w Paryżu i Rzymie, zdobywając niezwykle cenne kontakty i doświadczenie. Gdy wrócił do kraju, zarobione pieniądze kazano mu wpłacić do banku, dołożono grzywnę i zabrano paszport. Pozbawiony możliwości wyjazdu kompozytor zaczął pisać muzykę do polskich filmów. Dużo muzyki” – tak zaczyna swą opowieść o tym wybitnym artyście Michał Wilczyński, szef GAD Record, na łamach książeczki towarzyszącej płycie z muzyką pochodzącą z W pustyni i w puszczy (1973) Władysława Ślesickiego.

Korzyński jest autorem muzyki do ponad stu dwudziestu filmów fabularnych, dokumentalnych, animowanych, a także seriali telewizyjnych, jego piosenki pojawiają się w blisko pięćdziesięciu (najczęściej oczywiście „Żółte kalendarze”). Komponował dla m.in. Andrzeja Wajdy (Wszystko na sprzedaż, 1968; Polowanie na muchy, 1969; Brzezina, 1970; Człowiek z marmuru, 1976; Człowiek z żelaza, 1981; Panna Nikt, 1996), Andrzeja Żuławskiego (Trzecia część nocy, 1971; Diabeł, 1972; Na srebrnym globie, 1987; Szamanka, 1996; Cosmos, 2015), Edwarda Żebrowskiego (Ocalenie, 1972), Janusza Nasfetera (Motyle, 1972; Nie będę cię kochać, 1973), Sylwestra Chęcińskiego (Nie ma mocnych, 1974; Kochaj albo rzuć, 1977; Wielki Szu, 1982), Krzysztofa Gradowskiego (Akademia Pana Kleksa, 1983; Podróże pana Kleksa, 1985; Pan Kleks w kosmosie, 1988; Triumf pana Kleksa, 2001).

W 1977 roku jego muzyka z Czerwonych cierni (1976) Juliana Dziedziny została na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku uznana za najlepszą, zaś za najpopularniejszy soundtrack autorstwa Korzyńskiego trzeba uznać Akademię Pana Kleksa (1983) Krzysztofa Gradowskiego, z takimi hitami, jak: „Witajcie w naszej bajce”, „Kaczka dziwaczka” czy „Na wyspach Bergamutach”

Jerzy Armata