Akademia polskiego filmu

Lata dwudzieste. Chory na gruźlicę Staś przyjeżdża z Davos do brata Bolesława. Brat jest leśniczym i rok temu owdowiał. Pogrążony w smutku, okazuje obojętność swojej siedmioletniej córeczce i wciąż chodzi na mogiłę żony Barbary, pochowanej w brzozowym lasku nie opodal domu. Hałaśliwa wesołość brata drażni Bolesława. Nie potrafi zrozumieć, że pod tą ostentacyjną pogodą kryje się lęk przed śmiercią.

Staś poznaje wieśniaczkę Malinę. Dziewczyna, mimo że ma narzeczonego Michała, chętnie spotyka się ze Stasiem. Wkrótce zostaje jego kochanką. Bolesław od śmierci żony nie potrafi zbliżyć się do żadnej kobiety. Próbuje zdobyć Malinę, ale boi się seksualnego spełnienia. Staś czuje się coraz gorzej. Na krótko przed śmiercią odzyskuje siły i prosi brata, aby pochował jego ciało w brzezinie obok mogiły Barbary. Udaje się na ostatni spacer. Widok pogodnej kochanki wywołuje w nim wielki żal za odchodzącym życiem. Po śmierci Stanisława Bolesław nagle odzyskuje spokój i pogodę ducha. Po przelotnym romansie z Maliną postanawia zmienić pracę i opuścić wieś.

Refleksyjny film o przemijaniu i ulotności życia. Piękno natury potęguje tragizm człowieka, który wie, że musi umrzeć. Los chorego Stasia jest wielką metaforą ludzkiego przeznaczenia. Film pełen symbolicznych obrazów, zaczerpniętych wprost z malarstwa Jacka Malczewskiego.

Joanna Piątek, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996