Akademia polskiego filmu

Film przykrojony przez specjalistę z Berlina, prawdopodobnie nawet nie jest zły; posiada tylko jedną wadę grubszą i rozczarowującą publiczność: jest mało muzyczny, mało kto śpiewa, a już w ogóle nikt nie tańczy. Poza tym same zalety: jest całkiem demokratyczny, propaguje aktywność handlową i przemysłową oraz godziwą konkurencję z matrymonialnym rozwiązaniem. Akcja filmu opiera się na walce dwóch przedsiębiorstw, którą szczęśliwie kończy miłość syna jednej firmy do drugiej. Brak szlachty i próżniactwa. Ze szlacheckich czasów pozostała jednak wysoka miara cnotliwości – mimo wielorakich sportów wodnych nie ma ani jednej kobiety w kostiumie kąpielowym. W związku ze zmianą środowiska społecznego, w którym toczy się akcja, p. Smosarska zmieniła swą aparycję i ze słodko-sentymentalnej stała się pełna temperamentu i aktywności, gra jakby podbiczowana, wkładając zresztą w swą rolę aż zbyt wiele dobrej woli i wdzięku. Pani Ćwiklińska tym razem zdaje się być jakby znużona, znudzona i zniecierpliwiona. Pp. Znicz i Sielański noszą na swych barkach cały ciężar tej nielekkiej komedii i oni jedyni wnoszą trochę prawdziwego humoru.

Stefania Zahorska, Kronika filmowa. Jadzia, „Wiadomości Literackie" 1936, nr 41