Kobieta samotna [1981]
rok produkcji:
- 1981
premiera:
- 30 IX 1987
czas trwania:
- 92 min
Reżyseria:
- Agnieszka Holland
Scenariusz:
- Agnieszka Holland, Maciej Karpiński
Zdjęcia:
- Jacek Petrycki
Obsada:
- Maria Chwalibóg [Irena Misiak], Bogusław Linda [Jacek Grochala], Paweł Witczak [Boguś, syn Ireny], Danuta Balicka, Bożena Baranowska [nauczycielka], Łucja Burzyńska, Danuta Gallert, Henryk Hunko [mężczyzna na zebraniu w szkole], Sława Kwaśniewska [ciotka Ireny], Ryszard Kotys [Władek, kuzyn Ireny, ojciec chrzestny Bogusia], Jerzy Kozłowski [szef ochrony w ambasadzie], Bohdana Majda [gospodyni Jacka], Jerzy Matula [Stefan, naczelnik poczty], Andrzej Mrozek [ksiądz]
Montaż:
- Roman Kolski
Muzyka:
- Jan Kanty Pawluśkiewicz
Scenografia:
- Jerzy Śnieżawski, Danuta Węgrzyn
Produkcja:
- Zespół Filmowy „X” , Telewizja Polska
Kierownictwo produkcji :
- Jerzy Szebesta
Nagrody:
-
- Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 1988: Nagroda Specjalna Jury dla Agnieszki Holland, nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą dla Marii Chwalibóg, nagroda za pierwszoplanową rolę męską dla Bogusława Lindy
- Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji 1988 dla Marii Chwalibóg
Cytaty
-
Jacek: Taki kuternoga jak ja…
Irka: Pan jest dla mnie za młody, ja mam dziecko i za sobą…
Jacek: Ja nie jestem taki młody. Ja tylko tak wyglądam.
Irka: Ja nie umiem mówić, długo z nikim nie rozmawiałam.
Jacek: Nigdy w życiu nie spotkałem tak dobrej kobiety jak pani. Ja tyle lat… Ja nie wiem, co zrobię, jak pani mnie odgoni.
Irka: Ale ja pana nie odganiam.
Jacek: Niech mnie pani pocałuje.dialog z filmu
-
Zrealizowana w 1981 roku i zdjęta z półek dopiero siedem lat później opowieść [mówi] o upodleniu, niszczeniu godności i podważaniu prawa do istnienia lekceważonej i spychanej na margines najbardziej bezbronnej części społeczeństwa. Słabość bohaterów wynika stąd, że nikt za nimi nie stoi. Irena i Jacek stają się szaleńcami i cieniami samych siebie, umrą tak, jak żyli – w pośpiechu, przytłoczeni ciężarem codzienności. (…) Stosunek Holland do rzeczywistości jest nacechowany etycznie. Wspólnota, jak pokazuje reżyserka, rozpada się wprost proporcjonalnie do procesu zobojętnienia ludzi na żądanie wartości i sensu.
Janusz Wróblewski, Kamienny świat, „Kino” 1989, nr 6
