Akademia polskiego filmu

Dziennikarz sportowy jadący z żoną na jednodniowy rejs jachtem po jeziorach mazurskich zabiera przypadkowego autostopowicza. Mężczyzn dzieli niemal wszystko: status materialny, wiek, doświadczenie, stosunek do życia, ale łączy jedna cecha – chęć pokazania przewagi wobec atrakcyjnej młodej dziewczyny.

Andrzej zabiera autostopowicza na pokład, by zamanifestować swą władzę kapitana jachtu, chłopak odpowiada postawą „młodego gniewnego” podszytego cynizmem, pogardą dla romantycznej miłości
i pieniądza. Jest to jednak tylko wizerunek zewnętrzny, pozerstwo rozpaczliwie ukrywające zazdrość
i pragnienie posiadania takiego samochodu, jachtu, dziewczyny i... dużych pieniędzy.

Tę partię pokera charakterów z wielkim blefem chłopak pozornie wygrywa, decydując się na desperacką mistyfikację. Udaje, że utonął, wpadając do wody jak nóż wytrącony z jego ręki przez Andrzeja. Gdy dziennikarz płynie zawiadomić policję, chłopak spędza kilka godzin sam na sam z jego żoną i ją uwodzi. Rankiem jacht zawija do przystani, gdzie czeka Andrzej. Nie chce wierzyć wyznaniu żony o zdradzie.

Debiut Romana Polańskiego pojawił się na polskich ekranach w aurze skandalu – tak dalece film odbiegał od kanonów polskiej kinematografii.

Sukces odniesiony za granicą wziął się z atrakcyjności tematu, wpisanych w film uniwersalnych treści
i mistrzowskiej reżyserii dramatu rozegranego między trzema osobami w posezonowym pejzażu mazurskich jezior.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996