Akademia polskiego filmu

Mówię o takim bohaterze, któremu się nie udaje. Nie zawsze sam talent decyduje o sukcesie, nie ma żadnego automatycznego sprzężenia. Powiedzenie, że każdy jest kowalem własnego losu, zawiera prawdę na wyrost. Wydaje mi się, że jest coś niedobrego w tym, że chłopak, który ma tak ogromną pasję, traktowany jest tak obojętnie i lekceważąco.

Antoni Krauze, Wypowiedź na spotkaniu z publicznością, „Kino” 1973, nr 7

Atmosfera Palca Bożego ma w sobie coś z tragikomicznego niedopasowania. (…) W różnych dziedzinach życia bohater znajduje wciąż ten sam slogan konformistyczny, więc (…) odnajduje się w sytuacji obcego. I dręczy się tym straszliwie, wiedząc, że nosi w sobie prawdę. Prawda, niezrozumiana przez najbliższych i raz po raz oblewana na państwowym egzaminie, powoli gdzieś się rozmywa. Niewyrażalna i nieurzeczywistniona, może po prostu jest ułudą? Nie ma prawdy życia, choć przecież żyje człowiek prawdziwy – to utajone motto Palca Bożego.

Rafał Marszałek, Kuracja nawykowa, „Literatura” 1973, nr 33