Potop  [1974]

Potop

rok produkcji:

1974

premiera:

2 IX 1974

czas trwania:

316 min

Reżyseria:

Jerzy Hoffman

Scenariusz:

Jerzy Hoffman, Adam Kersten, Wojciech Żukrowski

Zdjęcia:

Jerzy Wójcik

Obsada:

Daniel Olbrychski [Andrzej Kmicic], Małgorzata Braunek [Oleńka Billewiczówna], Tadeusz Łomnicki [Jerzy Michał Wołodyjowski], Kazimierz Wichniarz [Jan Onufry Zagłoba], Władysław Hańcza [Janusz Radziwiłł], Leszek Teleszyński [Bogusław Radziwiłł], Ryszard Filipski [Soroka], Wiesława Mazurkiewicz [ciotka Kulwiecówna], Franciszek Pieczka [stary Kiemlicz], Lesław Janicki [Damian Kiemlicz], Wacław Janicki [Kosma Kiemlicz], Bruno O'Ya [Józwa Butrym], Włodzimierz Bednarski [Zend], Bogusz Bilewski [Kulwiec - Hippocentaurus], Andrzej Kozak [Rekuć Leliwa], Krzysztof Kowalewski [Roch Kowalski]

Montaż:

Zenon Piórecki

Muzyka:

Kazimierz Serocki

Scenografia:

Wojciech Krysztofiak

Produkcja:

PRF Zespoły Filmowe

Kierownictwo produkcji :

Wilhelm Hollender

Nagrody:

  • Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku 1974: Grand Prix Złote Lwy dla Jerzego Hoffmana, nagroda za pierwszoplanową rolę męską dla Daniela Olbrychskiego, Nagroda Publiczności
  • Złota Kamera 1974
  • Festiwal Filmowy Ludzi Pracy (Czechosłowacja) 1975: nagroda aktorska dla Daniela Olbrychskiego
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia dla Jerzego Hoffmana
  • Nominacja do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej Oscar 1975

O filmie

Dzieje miłości Andrzeja Kmicica, chorążego orszańskiego, i Oleńki Billewiczówny, mające za tło historyczne najazd szwedzki 1655-1660.

Kmicic początkowo opowiada się po stronie kolaborujących ze Szwedami Radziwiłłów. Zrozumiawszy swój błąd, porywa Bogusława Radziwiłła, co kończy haniebny rozdział jego bujnego życiorysu. Pod przybranym nazwiskiem Babinicz z poświęceniem służy ojczyźnie, wsławiając się brawurowymi akcjami podczas obrony klasztoru na Jasnej Górze. Po wysadzeniu szwedzkiej kolubryny zostaje ranny i powraca do prawdziwego nazwiska. Jego patriotyczne czyny zostają nagrodzone ręką Oleńki i starostwem upickim. Najbardziej spektakularna część Sienkiewiczowskiej Trylogii zaadaptowana w duchu tradycyjnej interpretacji dzieła ku pokrzepieniu serc, z położeniem akcentów na ewolucję bohatera, który
z nieodpowiedzialnego watażki staje się bohaterem narodowym.


Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996