Akademia polskiego filmu

Perypetie Rąk do góry stały się mimo woli ilustracją zygzaków naszej współczesności. Etap pierwszy to połowa lat 50.: era, do której odwołuje się fabuła filmu. Etap drugi to schyłek lat 60., kiedy film się urodził i zamarł w powiciu. Następnie rok 1981: zakaz wyświetlania został uchylony, autor dokręcił prolog. (…) Ponieważ ów prolog zdążył się zdezaktualizować, zrezygnowano zeń teraz, przywracając filmowi
z r. 1967 ówczesną jednorodność stylistyczną. Zobaczyć obecnie (…) scenę sądu nad piątką ZMP-owców, obwinionych o sabotaż w związku
z wadliwie wykonanym portretem Stalina – to wiele sobie przypomnieć. Owa demoralizująca lekcja strachu i oportunizmu zaciąży na życiowej drodze bohaterów. Zatrzaśnięta w wagonie towarowym, który nigdzie nie jedzie, grupa pokoleniowa odbywa jakby (…) spowiedź z grzechu zdrady wobec niegdysiejszych ideałów, z ułatwionych karier.

Władysław Cybulski, Zapiski kinomana – „Ręce do góry", „Dziennik Polski” 1985, nr 57

Nie podano mi w 1967 żadnych argumentów przeciw filmowi. Nie powiedziano, dlaczego zostaje wstrzymany przez cenzurę (…). Ubiegając się o wprowadzenie filmu, zagrałem najmocniejszą kartą – że dopóki nie wyjaśni się sprawa Rąk do góry, nie będę pracował w kraju. Nie przypuszczałem jednak, że tak to się skończy, jak się skończyło. (…) Motywy dokrętek są proste. Wybierając obecny kształt filmu, widziałem go jako dziennik, zapis przeszłości i tego, co się działo obok mnie
w kwietniu 1981 r. Wydawało mi się, że tylko forma dziennika może coś przynieść. Jest to najszczerszy film, jaki w życiu wykonałem.

Po 14 latach znów „Ręce do góry", Jerzy Skolimowski – rozmowa z Anną Kościelak, „Głos Wybrzeża” 1981, nr 186